Tag: mens

Een Schreeuw voor Vrede in Wereldwijde Conflicten

In deze turbulente tijden is de schreeuw om vrede luider dan ooit. De wereld wordt geteisterd door voortdurende conflicten, zoals die tussen Rusland en Oekraïne, Israël en Palestina, en Noord en Zuid-Korea. Het is duidelijk dat de behoefte aan vrede dringender is dan ooit tevoren.

Toen ik naar deze wereldwijde spanningen keek, drong het tot me door dat geweld in welke vorm dan ook nooit de oplossing is geweest voor onze complexe problemen. De geschiedenis heeft herhaaldelijk aangetoond dat vrede alleen kan worden bereikt door middel van onderhandelingen en compromissen aan de onderhandelingstafel.

Een cruciale sleutel tot vrede ligt in de handen van leiders en politieke partijen die slechts één doel voor ogen hebben: vrede voor iedereen. In deze verdeelde tijden mogen we ons niet laten verleiden om partij te kiezen. Onze wereld herbergt Israëliërs, Palestijnen en mensen van alle nationaliteiten, soms ten onrechte betrokken bij een van de partijen in deze conflicten.

Hoewel de kloof tussen ‘donkere’ en ‘witte’ mensen gelukkig kleiner is dan ooit tevoren, is het nog steeds van groot belang om te erkennen dat sommigen bewust of onbewust onderscheid blijven maken. Als we alle kleuren, rangen en standen op onze planeet willen verenigen, moeten we streven naar gelijkheid en saamhorigheid hoog in het vaandel dragen.

Het pad naar vrede vereist compassie en begrip voor de rijke diversiteit van onze wereld. We moeten samenwerken om vreedzame oplossingen te vinden, ongeacht onze afkomst, religie of politieke overtuigingen. Alleen dan kunnen we hoop koesteren voor een toekomst waarin vrede voor iedereen een haalbare droom is.

Laten we Samen de Schreeuw voor Vrede Versterken

De roep om vrede is luider dan ooit, maar om echte verandering te bewerkstelligen, moeten we allemaal actie ondernemen. Als individuen hebben we de kracht om onze stem te laten horen en verandering te inspireren. Maar we mogen nooit de kracht van hoop en collectief geloof onderschatten.

Iedereen die zich inzet voor vrede draagt bij aan het vormen van een collectieve wil voor vrede. Wanneer we gezamenlijk streven naar vrede, creëren we een krachtige energie die de toekomst kan vormgeven. Het geloof dat vrede mogelijk is, drijft elke vredesbeweging aan.

Laten we nooit de hoop verliezen. Zelfs in de meest uitdagende tijden blijft hoop ons leiden naar een betere wereld. Het verlies van hoop betekent sowieso al het verlies van vrede. Laten we de hoop omarmen en geloven dat onze collectieve inspanningen en ons verlangen naar vrede daadwerkelijk een wereld in vrede kunnen creëren.

Samen kunnen we de schreeuw voor vrede omzetten in concrete stappen en een wereld creëren waarin vrede voor iedereen een haalbare droom is. Laten we deze uitdaging aangaan en streven naar een vreedzamere en verenigde wereld.

Deze tranen schaam ik me niet voor

Kippenvel en tranen* in mijn ogen van geluk!

Een ex-patiënte die mijn galerie “Lindenlaan 2A” bezoekt. Jaren geleden heb ik haar op het tinnitusspreekuur mogen zien en nu blijkt dat dat gesprek voor haar een live-changing moment is geweest.

Een gesprek waar zij me altijd dankbaar voor is geweest. Mijn kunstenaarscarrière gevolgd heeft en me nu in de galerie persoonlijk wil komen bedanken. Maar vooral ook om terug te geven dat zij de hoop heeft dat ik mijn job bij Adelante niet mag opgeven om een succesvol kunstenaar te gaan zijn. Want zo geeft ze mij terug, “de kracht zit niet in het geven van alle kennis, maar vooral in het talent om te luisteren.” Hoe mooi is dat compliment!😊

Dat we bijzonder mooi werk verrichten vanuit ons tinnitusteam, dat is wel duidelijk, maar deze momenten waarop mij even weer die spiegel wordt voorgehouden om echt te zien wat enkel al “een gesprek” voor een mensenleven kan betekenen, dat maakt mijn dankbaarheid voor de kansen die ik gekregen heb enorm groot.

De mogelijkheid om te studeren, een opleidingsplek te vinden op de afdeling KNO MUMC en een team van zulke enthousiaste collega’s te mogen hebben die door elke storm die we gehad hebben, elke keer weer de weg vonden om door te gaan. Want we hebben wat pieken en ook dalen gekend.

Ons programma staat nu als een huis, het team is weer helemaal compleet en we hebben managers en directeurs die luisteren, die net als wij een empatisch vermogen hebben om niet enkel op cijfers te varen, maar ook op die intrinsieke waarde die dit vak zo mooi maakt!

Samen als team er te kunnen zijn voor mensen in nood…van de collega’s op het secretariaat, de mevrouw van de schoonmaak, die elke ochtend om 6 uur al paraat staat en mijn koffiemok zelfs afwast als ik het even in de snelheid vergeten ben, tot de collega’s in het team, elke schakel is van belang.

Dus de complimenten zijn niet enkel aan mij gericht, maar aan alles en iedereen die dit mogelijk heeft gemaakt. Daar mijn steentje aan bij te mogen dragen koester ik met heel mijn hart en deel ik graag met degene die dit ook past.

*Deze tranen schaam ik me niet voor, sterker nog, als die tranen er niet meer zouden zijn zou ik me als behandelaar zorgen maken. Net de empathie, het meeleven, maar nog meer de dankbaarheid dit voor een mens te mogen betekenen, is de kracht die al dit mogelijk maakt.

Generaties samen vooruit. Welke stem geef jij?

Aan alle millenniums, generatie Z, babyboomers en iedereen daar tussenin, wij zijn allemaal hetzelfde! Je behoort niet tot één groep, maar leeft NU.

Als je geluk hebt wordt je tachtig jaar plus of min tien. Dat is de gemiddelde leeftijd van een welvarend mens nu. Tachtig jaar.

Bij meer dan honderd jaar ben je antiek. Duizenden jaren geleden ontstonden verschillende religies. Tienduizenden jaren geleden een tijdperk van een uitgestorven dierenrijk en bij lichtjaren praten we over afstanden in plaats van tijd.

En gaan we het nog ingewikkelder maken, volgens Einstein is tijd en ruimte helemaal relatief en is de lichtsnelheid de enige constante.

Met andere woorden tachtig jaar is een lichtflits.

Dus jij die dit NU leest, met een houdbaarheidsdatum van NU, pakweg twee weken, de houdbaarheidsdatum van dit blog. Of misschien ook wel vijftig jaar van NU, want dat is de tijd waarin JIJ die dit NU leest eenzelfde middelen en levensomstandigheden hebt als ik nu. Zeker JIJ die dit nu KAN lezen. Toegang tot internet, taalvaardigheid die je beheerst om dit te kunnen lezen. En als je nog mee bent, überhaupt het vermogen om vanuit de kennis die je hebt nog mee te zijn in deze beredenering.

Hopelijk begrijp je dan ook dat JIJ NU deelneemt aan de problemen van DEZE tijd.

De verkiezingen komen er aan, als je achttienplus bent mag je gaan stemmen om JOUW STEM TE LATEN HOREN.

Dit keer is jouw stem cruciaal, want de politieke koers die we gaan inzetten is wel héél spannend.

Russisch roulette bijna. Want man o man, de aanwezigheid van enkelen laat ernstig te wensen over, dat is wel duidelijk. Een tijd geleden een blog geschreven over Trump. Dat we die man zo veel podium hebben kunnen gegeven was een grote verrassing bij de uitkomst. Naast zijn volgers vonden we hem ook bijzonder grappig, entertainment pur sang, leuk om hem te horen spreken, bijzonder humoristische taferelen hebben WE met hem beleefd.

Maar politiek is geen entertainment, politiek is bittere ernst. Grote verantwoordelijkheid die er gedragen moet worden. Moeilijke keuzes die er te maken zijn. Niet enkel een korte visie die nodig is, maar het vermogen om ook een generatie, het liefst meerdere generaties verder te kijken.

Deze keer is het politieke pallet zo gekleurd dat ik geen idee meer heb wie of welke partij ik deze belangrijke stem kan toevertrouwen.

Daarom heel benieuwd welke kleur kies JIJ?! Want ook JIJ bent nu aan zet! 😉

Die eerste stap is de allerbelangrijkste stap!

Gisteren weer zo’n mooie eerste sessie van mijn ACT-trainingen, waarin de deelnemers een van de belangrijkste stappen maken.

Die eerste stap is dé stap die de deelnemers moeten maken om überhaupt verder te kunnen gaan. De bereidheid te voelen, te ervaren, om het anders te willen gaan aanpakken, anders dan wat ze tot nog toe gewend zijn.

Hierin hebben we vooral ook aandacht voor het eerste ACT-proces: ACCEPTATIE.

Acceptatie is hierin meer dan zich er bij neer moeten leggen. Acceptatie is meer de bereidheid om de problemen en obstakels die op het levenspad komen, om die toe te laten. Soms is het er gewoon, verkeer van rechts zoals een van mijn collega’s binnen de audiologie het vaak noemt. Events die op onze weg gekomen zijn en waarvan iedereen weet dat die moeilijk zijn.

“Ben ik bereid om alles wat ik kennelijk niet kan controleren, actief toe te laten in mijn leven? En zo ja, kan ik elke dag iets doen op basis van dit idee?” 

En hoe leuk kun je het maken om die bereidheid te gaan ervaren met gewoon rare dingen doen!

Doel: outside the comfort box-handelen.

Bereidheid kun je trainen door angstige en deprimerende gedachten bewust toe te laten, of door situaties die je moeilijk vindt niet langer te vermijden. Bereidheid is een vaardigheid. Kun je dus oefenen.

“Übung macht den Meister!”😊

Enkele voorbeeld die wel leuk zijn om te oefenen en bereidheid vinden zelfs ontzettend veel lol geeft:

• Met je handen in een bakje yoghurt gaan wroeten

• Naar (voor jou) rare muziek luisteren

• In de regen lopen met een ongeopende paraplu

• Iets eten of drinken wat je normaal gesproken nooit zou bestellen

• Een keer twee verschillende sokken dragen

• Met een omweg naar je werk fietsen

• Het geluid van nagels op een krijtbord ervaren

• Een boom aaien

• Zout of citroen op je tong leggen

• ….

• Welke leuke oefening heb jij voor mij?! Laat het me alsjeblief weten. Übung macht den Meister!

Wil je nog meer weten over ACT:

Inleiding ACT

https://www.actinactie.nl/wat-is-act/

Tim Batink, een van de schrijvers van het boek Time to ACT! legt het in deze video heel goed uit:

Mocht je vragen of opmerkingen hebben, schroom niet mail me gerust.

🖥 www.dyonscheijen.nl

Mag je als professional in de zorg een traantje wegpinken?

Patiënt zit tegenover me en heeft zijn oren gespitst. Zoals bij vele anderen begint langzaamaan het hele verhaal duidelijker te worden. Van oorschelp, gehoorgang, trommelvlies, gehoorbeentjes, slakkenhuis naar auditieve cortex. Van auditieve filters, betekenis geven aan, naar het lymbisch systeem. De emoties, eigen gedachten en gevoelens.

En die laatste gaat verduidelijkt worden met “Het glas”.

“Het glas” is vrijwel steeds het moment in het gesprek waarop het allemaal voor patiënt zo helder wordt. Het bijna letterlijk voor ogen op tafel ligt.

Dit is het moment waar ik zie hoeveel pijn en verdriet, vechten en onbegrip dit alles soms wel al jaren gegeven heeft.

Ik op dat moment zie dat het allemaal nu eindelijk zo duidelijk wordt waar de pijn zit en waar wél nog aan gewerkt kan gaan worden.

Te vaak gezegd is “Er is niks aan te doen”. Dat zelfs een soort van mantra geworden is: Er is niks aan te doen.

Er is nog zo veel te doen, maar niet hoe het tot nog toe geprobeerd werd. Er zijn andere knoppen om aan te gaan draaien.

Moeilijk, maar mogelijk.

Alle emoties komen op dat moment bij elkaar, alles tot nog toe, maar eveneens de emoties die horen bij blijdschap, zicht op herstel, mogelijkheden in plaats van onmogelijkheden. Weer zicht op de toekomst, weer kunnen zijn om te mogen zijn.

Ogen zeggen meer dan woorden. De stilte die valt spreekt boekdelen. De kracht zit in het even laten zijn. Toelaten. Het mag.

Dat moment waarop ik zie dat het kwartje valt, de opening wordt gezien naar beter. Dat vertrouwen te hebben dat alles goed komt. De dankbaarheid die zelfs vaak letterlijk wordt uitgesproken met “Ben ik blij dat ik hiernaar toe ben gekomen”. En dan nog dikke tranen erbij, dan breek ook ik vaak innerlijk.

Vecht ik om niet in tranen uit te barsten. Want hoe mooi is het om enkel vanuit uitleg, een gesprek dat inzicht te kunnen geven. Te weten dat dit echt zo is. Het gunnen van geluk aan die ander daadwerkelijk kan. Alleen al zien dat de ander het ziet dat het mogelijk is. Dat geluk ik dan voel is met geen pen te beschrijven.

Al die emoties die er dan zijn, gevoeld worden diep binnen. Verhalen die me raken, als mens. Als professional ik alle mogelijke stappen die we kunnen inzetten voor me zie.

Ik de stilte even gebruik om zelf kracht te vinden om die vervolgstappen helder te maken en concreet te gaan plannen.

Soms, heel soms zullen zeker die tranen zichtbaar zijn. Schaam ik me diep dat ik die emotie niet de baas ben, maar weet ik ook dat dat weer mijn eigen gedachten zijn. Want begrip of herkenning zit niet enkel in woorden.

Daarom ben ik van mening dat het menselijke aspect van emoties in welke vorm ook professioneel getoond mag worden. Sterker nog, genoeg momenten waarop ik dat kenbaar maak dat het mij raakt in wat ik zie en wat ik hoor. Dat ik aangeef mijn tranen ook niet tegen te kunnen houden. In de meeste gevallen gaat de traan dan over in het samen delen van een lach.

Een lach met een traan. En die, die, die zijn het mooiste.

Muffins zijn super!

Komt een 14-jarige op m’n spreekuur binnen: “Ik ben de vader van Tjeu en dit is zijn zus” en wijst op z’n moeder.

Met een big smile gaat die zitten.

En ik lig meteen dubbel en denk “Dit gaat een leuk gesprek worden!”

Tjeu heeft een periode van een ernstige tinnitusklachten doorgemaakt en samen met z’n moeder doorloopt hij stap 1 van onze tinnitusbehandeling.

Uitleg geven, inzicht, hem meenemen in het hoe en waarom.

Het gesprek verloopt bijzonder fijn, Tjeu stelt ontzettend slimme vragen. Weet er al heel veel van. Alleen mist hij nog het gehele overzicht. In een gesprek ben ik hem dat aan het geven.

Tjeu, maakt twee bijzonder leuke grappen tussendoor:

“Meneer, weet u hoe je een verliefd stel noemt op een bank?”.

“Wat is de smerigste muziekband van de wereld?”

Te grappig de antwoorden. Denk er maar eens even over na. Ik geef ze aan het eind.

Maar wat dit alles nu zo bijzonder maakt is…dit gesprek!

Deze jonge gast, coole gast van 14 jaar! De wereld ligt voor z’n voeten. Superslim en geïnteresseerd.

Tjeu heeft beiderzijds een flink gehoorverlies, 30% spraakverstaan bij een normaal gesprek. Met zijn oortjes in hoort Tjeu 100%! Kan ook alles gewoon heel goed volgen.

Zijn kracht zit in de interactie, het doorvragen, het hebben van een boeiend gesprek.

Horen is meer dan enkel de oren!

Hij is zo vol van wat ik hem allemaal te vertellen heb dat hij er een spreekbeurt over gaat houden. Op school zijn vriendjes en klasgenoten vertellen over het gehoor en hoe boeiend dat is. Zijn ogen twinkelen van vreugde.

Aan het eind staat die op en kijkt naar z’n moeder en zegt:
“Jammer dat je alleen obers fooi mag geven”. En knikt naar mij. 😂

Ik zeg: “Tjeu, dat wij zo’n tof gesprek hebben gehad is mij al heel veel waard! Knoop dat in je oren!”.

Een volgende afspraak staat nog gepland met vader en zus er bij, want zoals gebruikelijk in de stap 1 volgt er nog een tinnitus info bijeenkomst, maar bij kinderen doen we dat met enkel de ouders. Zus mag uiteraard mee, de kat laat die toch maar thuis. Want die wilde ook eigenlijk mee.

“Dan neem ik u de volgende keer muffins mee als dank, of hebt u liever vlaai?!” roept Tjeu vanuit de deuropening m’n spreekkamer in.

“Muffins zijn super!” Geef ik terug.

Met een big smile op z’n gezicht loopt Tjeu, zo stoer als hij is, naar buiten.

Hoe mooi een gesprek kan zijn. De kracht van de audiologie is mij zo duidelijk. Wat zo vanzelfsprekend lijkt is dat voor velen niet. Maar er is vanuit de audiologische zorg gelukkig zo veel mogelijk.

De antwoorden:

  1. BANKSTEL!😂
  2. ABBAAAAHHH!😂

Omwille van privacy is de naam en leeftijd aangepast.

Horen is meer dan enkel de oren!

Ook met de feestdagen is het gehoor een groot goed

Bewustwording van de impact die een gehoorverlies kan hebben in enkel al de dagelijkse contacten kan voor slechthorenden zo veel betekenen.

Vooral nu de feestdagen er weer aankomen en die ontmoetingen en gesprekken de reden zijn elkaar te gaan zien, net dan is gehoor een groot goed.

Met elkaar zoeken naar hoe we makkelijker een gesprek kunnen hebben.

Bijvoorbeeld een rustigere plek zoeken als omgevingsgeluiden hinderen in het elkaar verstaan.

Niet luider spreken, maar gewoon langzamer, ga je als vanzelf duidelijker articuleren.

Geduld hebben en naar elkaar luisteren.

Een gesprek is in twee richtingen. En er zijn altijd tips en adviezen voor zowel degene die minder hoort, als de ander die (denkt dat die) goed hoort.

Want je hoort niet wat je niet hoort. Als er drie mensen zijn in je directe omgeving die zeggen dat je eens voor je oren moet gaan, dan is het een keer tijd om die gehoortest toch maar eens te ondergaan. Doet geen pijn!😊

Soms kan een goed gesprek al zoveel makkelijker zijn met net dat juiste advies.

Wellicht een goed voornemen voor straks in het nieuwe jaar!

Een voornemen waar je jezelf een groot cadeau mee kunt doen. Werk maken van je gehoor. Om er dan weer eens bij te horen als het gezellig is. 😉

Vanuit de keuken naar de kamer iets roepen zit er echt niet meer in. Ook harder roepen heeft dan zeker geen zin!

Dus ook als partner is het goed om te weten wat te doen. Rekening houden met, kost echt geen enkele poen.

Elkaar beter verstaan door letterlijk in mekaars ogen te kijken. Geeft zoveel meer plezier en zal het gesprek enkel gaan verrijken.

Begint dit advies nu als vanzelf te rijmen? Ai, die Sint kent dus ook in de audiologie zo zijn geheimen.

Willen we elkaar de komende feestdagen beter gaan horen. Is er qua tijd nog niks verloren.

Want de audiens zijn tot eind van het jaar gewoon open. Kunt u voor goed advies op afspraak eens naar binnen lopen.

De meeste collega’s ken ik in deze regio best goed. Heb alle vertrouwen, dat geeft u hopenijk moed.

Die hoge drempel om voor die oren te gaan. Willen wij met z’n allen verlagen, dat is waar wij voor staan.

Laten we vanuit de audiologie het komend jaar nog meer van ons horen. Horen is zo veel meer dan enkel die oren!

Alvast hele fijne feestdagen! Heb vooral leuke gesprekken met elkaar!🥳

Of zoals Hanneke Cobelens van Thuishoren zo mooi als een reactie op dit blog beschrijft:

“Communicatie is tweerichtingsverkeer, net als een tango, die dans je ook niet alleen. Laten we dansen met de feestdagen in communiceren.”

De mens is als een kunstwerk

Gisterenavond een bijzondere eerste ontmoeting met collega’s werkzaam als coach, therapeut, psycholoog of specialist in de zorg of vanuit een eigen praktijk.

Kwaliteitskring/intervisiegroep Limburg, een gemêleerd gezelschap wat deze groep sowieso al bijzonder boeiend maakt.

Bij iedere professional deze avond aanwezig staat hoog in het vaandel: De mens centraal.

De mens als een kunstwerk, uniek en bijzonder. Met groot respect voor de persoon tegenover je.

In de psychotherapie in welke vorm ook, wordt dat nog eens benadrukt op moment je de kunst van het gesprek verstaat.

Want wat maakt een mens beter met een goed gesprek? Een luisterend oor bieden. Gehoord worden. Vanuit de audiologie termen die ik regelmatig de revue laat passeren.

Maar de kennis en kunde te beheersen om die cognitieve gedragsverandering vanuit dat gesprek in gang te zetten is een kunst op zich.

En zo zie ik het gesprek als een kunstenaar die zijn instrumenten weet in te zetten op het moment deze een prachtig portret maakt.

Die instrumenten zijn de metaforen, de oefeningen, de verhalen, de ervaringen die als professional in te zetten zijn.

En net als de kunstenaar, hoe vaker je al die instrumenten gebruikt, hoe beter je ze onderhoudt, hoe meer de ervaring wordt gedaan wanneer welk instrument in te zetten is, des te beter je in dat vak wordt.

De mens zien als een groot marmeren steen, waar je met veel respect, geduld en voorzichtigheid aan gaat werken.

Laag voor laag vorm geeft. En elke keer weer met verschillende tools een stapje verder komt in het gehele proces van het samen creëren.

En net als in de masterclass waar je van de meester zelf veel kunt leren door te zien welk instrument waar in te zetten is, zo kun je van elkaar leren door het er over te hebben.

“Übung macht den Meister!”

De mens als kunstwerk.

Het oordeel is snel gemaakt

Mathijs van Nieuwkerk. Zijn naam spreekt weer boekdelen en een hele natie heeft meteen hét oordeel paraat.

Always listen to both sides of the story.

Want DWDD was wel jarenlang hét succesprogramma van BNNVARA. Als je aan tafel bij Van Nieuwkerk zat had je het wel gemaakt of was je trending.

Nu jaren later komen de verhalen van achter de schermen naar voren en blijkt dat het er toch wel af en toe hard aan toe ging, in woorden en in daden.

Ik heb nog geen oordeel klaar. Ik kan nog geen predicaat goed of slecht geven. Vooral veel vragen komen nu bij mij naar boven?

Kan een succesvol programma of bedrijf wel bestaan zonder dat vanuit passie en een enorme drive getracht wordt tot het uiterste te gaan?

Zouden een aantal topsporters die we nu kennen zonder die boze trainer aan de kant ook tot dat niveau ontstegen zijn?

Heeft wellicht af en toe iemand bijna letterlijk die trap onder de kont nodig om vooruit te komen?

Wat als we allemaal leiders aan die bovenkant hebben staan die liefkozend proberen te motiveren? Gaat het überhaupt dan nog lukken om bovenverwachting te presteren?

Ik vraag het me vooral af.

Of Mathijs van Nieuwkerk zelf nu dat succes gaf of het team dat om hem heen stond en wellicht met enige trots deel uit maakte van bijzondere TV, weet ik niet.

Wat ik wel weet is dat ik het format van DWDD erg mis. De diepgang in de gesprekken. De TV draait door en vooral het niveau aan wat toen TV te bieden had.

Ook zij zaten er af en toe wel ook goed naast. Sensatiejournalistiek alom, ik verwijt Mathijs van Nieuwkerk nog steeds dat hij een van de aanjagers was voor wat later werd Project Haren, Project X. De gevolgen toen waren het bewijs van de kracht van de media.

Later genoeg andere voorbeelden van media, met de meest aangrijpende nog niet zo lang geleden; De bestorming van het Capitool.

Overigens Trump die kan nog zo veel negatieve oordelen krijgen als maar wat, vanuit de hele wereld zelfs, als persoon en leider blijft hij staande, lijkt wel. Sterker nog, hij maakt wellicht weer kans op de meest belangrijke job ter wereld die er bestaat.

Mijn verwondering blijft aanwezig bij al dit wat er gebeurt. Dus vragen blijven komen.

Wat maakt dat Trump kan blijven? Waar ligt bij wie de grens? Gaan er nog meer leiders van hun voetstuk vallen?

Louis van Gaal die over vijf jaar aan de schandpaal gaat? Want als ik zie hoe hij nu af en toe schreeuwend zijn pupillen toespreekt en met welke woorden, vraag ik me oprecht af; waar ligt de grens?

Laten we elkaar vooral blijven bevragen voordat we oordelen?

Het oordeel zelf is snel gemaakt.

Het verleden laten gaan, de toekomst laten zijn en het heden omarmen

Derde sessie al weer, tijd gaat snel.

Vandaag het kernproces “Mindfulness”.

Bij het horen van die naam alleen al gaan bij sommigen de nekharen overeind staan.

Grappig is dat het kernproces hiervoor “Defusie”, tools heeft gegeven om het woord zelf minder krachtig te laten zijn.

Zodat mindfulness niet al meteen heel veel weerstand geeft. Waarbij die weerstand er gewoon ook mag gaan zijn, maar vervolgens met een open blik te gaan ontdekken dat binnen mindfulness hele bruikbare oefeningen en metaforen te vinden zijn die het mogelijk maken om bewuster het leven te leven.

Meer stil te staan bij wat je ervaart, het moment zelf intenser te beleven, waardoor datgene wat normaal geheel aan je voorbij zou gaan meer waardering krijgt. Vervolgens dat wat zo vanzelfsprekend lijkt, het zeker niet meer zo is en meer genoten wordt van al dat wat er al is. Ga daar maar eens even voor zitten.😂

Het verleden laten gaan, de toekomst laten zijn, het heden omarmen.

Ondanks de pijn die er wellicht ook bij is, vooral te zien, te horen, te voelen, te proeven van al dat wat er is.

Hoe mooi om vandaag in de groep terug te horen dat iemand jaren geleden al een mindfulness-training heeft gehad, er enorm tegenop zag om deze sessie te gaan doorlopen en met nu die bereidheid gegeven te hebben om toch maar weer mee te gaan in die geleide-oefeningen.

Nu zelfs na afloop van deze sessie haar dank uitspreekt om een aantal oefeningen te hebben ervaren vandaag die zeer bruikbaar gaan zijn.

Ervaren! niet geleerd! Hoe mooi dit verschil, want het sterkst is namelijk de ervaring.

Bijzonder is dat de kunst, mijn kunstenaarschap, wat ook normaal op vrijdag mijn kunstdag is😊, hierin een hele grote rol in speelt.

Lees m’n blog maar: Kunst als anker in de storm.

De tijd zal het leren

Wintertijd. De klok een uur achteruit vannacht. Staat voor één uur stil. De tijd staat voor even stil.

Zo boven je vijftigste lijkt het alsof de tijd net steeds sneller gaat. 

Ik heb al veel dromen gehad en sommige daarvan waargemaakt. Nog steeds staan er velen op stapel. En als ik me nu bedenk dat ik daar nog maar zo’n twintig jaar voor heb, in de hoop dit überhaupt nog in goede gezondheid te mogen gaan beleven, realiseer ik me hoe weinig tijd er nog maar is.

Want twintig jaar is in wezen een oogwenk. Als ik kijk naar “mijn ik” twintig jaar geleden, dan is de tijd razendsnel gegaan. Toen net m’n opleiding tot KFA af. Mijn eerste huis gekocht. Jong nog van geest met (zoals ik toen dacht) een eeuwigheid voor me.

In die twintig jaar is zo veel gebeurd, maar alles lijkt nog alsof het de dag van gisteren was.

Zo mooi hoe in het boek “Momo en de tijdspaarders” dit geheim van tijd beschreven wordt. Een geheim waar iedereen elke dag mee te maken heeft, eigenlijk iedereen ook kent, maar er slechts enkelen zijn die er bij stilstaan en er de tijd voor nemen om gebruik te maken van dit geheim.

Zoals één minuut soms een eeuwigheid kan duren, is op een ander moment die twintig jaar dus zo voorbij. Dat geheim van tijd woont volgens Momo in ons hart. Hoe we hét moment beleven bepaalt hoe we dat tijdstip bewust ervaren en daarmee voor altijd de ervaring van dat ogenblik met ons mee kunnen dragen.

Dat geheim zit dus in de tijd zelf.

Laat daar nu binnen ACT* mooie tools voor bestaan om dat geheim te ontdekken en er vervolgens bewuster mee om te gaan.

Het leven in het hier en nu, wat soms zo zweverig klinkt, kan dus later wel eens goed van pas komen. 

Want wat we mee gaan nemen op reis, zijn niet al die dure spullen die we hebben gekocht, maar de momenten die we hebben BELEEFD.

De klok tikt door, die wijzers gaan we niet tegenhouden, althans niet voor eeuwig. Nu dan wellicht vandaag even één uurtje.

Bewuster dat kopje koffie genieten in de morgenzon op een zondagochtend of de stappen beleven die je zet op die wandeling in de vroege mistige ochtend. 

Bewuster zijn van wat je denkt, voelt, hoort, ruikt, proeft en ziet.

Dat alles maakt dat je met de tijd toch een beetje kunt gaan spelen. Spelen als een kind dat geen tijd kent en volledig zichzelf en de tijd verliest in het spelen in het zand aan het strand, heerlijk in de zon, met het geluid van de golven op de achtergrond. Op dat moment lijkt de tijd oneindig te bestaan.

Het verleden laten gaan, de toekomst laten zijn en het heden omarmen.

Wil jij leren hoe je bewuster een vitaler leven kunt lijden? Ja! Met lange “ij”! Want de sleutel van geluk ligt in hoe je een andere weg kunt gaan vinden om ondanks het lijden van het leven dat kompas in handen te hebben waar jij door storm en wind op kunt gaan varen.

Je de tijd gaat maken om vooral dat te kunnen doen waar jij tijd voor wílt maken.

Hoe? De tijd zal het leren. De tijd kan het jou leren!

Stap voor stap. Maar neem de tijd.

*ACT Acceptance Commitment Therapy

Kunst als anker in de storm

De wereld staat op haar kop. Nog nooit waren we zo dicht bij een oorlog als nu. Op nog geen dag reizen hier vandaan. Bijna iedereen voelt de kracht die deze ellende met zich meebrengt.

Net nu is het van belang om een rustpunt te vinden, een anker waarmee je even vastigheid voelt, de rots in de branding, even in het hier en nu tot adem te komen.

Gisteren een mooi gesprek met een mevrouw die wel heel lang voor een van m’n doeken ging staan. In detail naar het bladgoud en de kleuren keek, weer een stap terug deed en stil bleef staan kijken.

Ik liet haar even staan en keek met een gepaste afstand en niet al te opzichtig toe. Gaf haar de tijd en ruimte om met dat kunstwerk contact te maken.

Na een tijdje keek ze mij aan. “Heerlijk!” zei ze. “Wat een bijzonder fijn doek”.

De kleuren, de details, de vele lagen, maar vooral de stilte, de rust, de kracht die hierin voor haar te vinden waren gaf haar dat moment om even daar te genieten van die ervaring.

En zo zijn deze kunstwerken ook bedoeld. Om er bijna in te kruipen, er voor te gaan zitten of staan en genieten van die ervaring.

Een anker in huis, waar je letterlijk even de rust kunt vinden.

Het mooie is om in die details dichtbij steeds weer nieuwe beeldjes of figuren te ontdekken. De verwondering die elke keer weer kan ontstaan.

Mevrouw gaf mij het grootste compliment je als kunstenaar mag ontvangen, haar gevoel en emotie die het haar bracht terug te geven aan mij.

Deze kunstwerken zijn groot, maar ondanks dat ze bijna een wand zullen vullen, brengen ze harmonie, kracht en warmte. Staan ze niet te schreeuwen van de muur, maar brengen ze letterlijk en figuurlijk stilte in net deze tijd, waarin het van groot belang is om net thuis die basiselementen te vinden.

Het gesprek ik met mevrouw had liet mij nog meer inzien hoe belangrijk kunst net in deze tijd kan zijn.

Festivals en concerten

Morgen een interview L1 over gehoorklachten na festival of concertbezoek.

Per toeval deze week twee bezorgde ouders die mij persoonlijk om advies hebben gevraagd.

Allebei ouder van tieners die nu net beginnen met “uitgaan”.

De ene moeder een tienerdochter die van een “schoolfeestje” terugkomt en klachten heeft van tinnitus. Mij een video wordt gestuurd van het feest in een grote discotheek waarin pakweg een honderd jongeren op de beats van een DJ volledig uit hun dak gaan. Je ziet bijna elke jongere een video maken van dat moment. Het kan niet luider. Want dat moment wil je beleven, voelen. Schreeuwende menigte met de handen in de lucht.

De microfoon van de telefoon vervormt, zo luid is het geluid. Meerdere aanwezigen hebben ook een melding op de smartphone of smartwatch dat het aantal dB’en de 95 dB overschrijdt.

Slim hoef je niet te zijn om te weten dat dit niet goed is voor die jonge oortjes. Ik hoef geen audioloog te zijn om te weten dat te luid niet ok is. Maar als audioloog kan ik jullie vertellen dat er vanuit vele professionele hoeken er alles aan gedaan wordt om een groot maatschappelijk probleem straks te voorkomen.

Saskia Kloet van Veiligheid.nl pleit zelfs voor een jaarlijkse controle gehoor, net als voor de tandarts. Want een gaatje in je frequenties herstelt zich niet meer. Irreversibel proces, stuk is stuk.

Safelistening, project vanuit de WHO geeft in een rapport aan dat 1 op de 2 jongeren tussen de 12 en 35 jaar zich regelmatig in luistersituaties begeven die schadelijk kunnen zijn voor de oren.

Duizenden jongeren per jaar die zich melden met gehoorklachten tgv luid geluid in uitgaansleven.

Dit moet echt stoppen. Deze generatie gaat straks als ze 40+ zijn al heel veel problemen kunnen hebben in het spraakverstaan. Met alle gevolgen van dien. Want uit onderzoek blijkt dat mensen sowieso vijf tot zeven jaar uitstellen om iets aan hun gehoor te laten doen en dan zie je vaak dat andere klachten, burn-out, overspannenheid, slaapproblemen, deze allemaal ten gevolge van dat niet herkende gehoorprobleem, uitval in werk, verlies van baan, stress, spanningen die niet meer te overzien zijn tot gevolg hebben.

Wat hieraan te doen? Dat volume van die muziek krijgen we schijnbaar niet omlaag.

Mijn advies ligt in het advies ik gaf aan de vader die zich melde bij mij.

Tienerdochter, vanaf jonge leeftijd slechthorend en gebruikt daarom hoortoestellen. Gaat nu voor het eerst uit op de Vierdaagse in Nijmegen. Groot familiefeest, met heel veel muziek en gezelligheid. Helemaal goed ook, de vraag is echter of zij met de hoortoestellen in extra moet opletten? Vader heeft haar oordoppen meegegeven, maar ze geeft terug dat ze graag met haar vrienden wil kletsen en er bij wil horen.

Of haar hoortoestellen niet nog meer het geluid luider maken en het dus allemaal nog luider binnenkomt?

En zijn haar oorstukjes misschien ook soort van gehoorbescherming als ze de toestellen uit zet?

Mijn advies:

“Ik kan me jouw bezorgdheid goed voorstellen.

Sowieso klippen hoortoestellen op moment geluid te luid is. Dus dat is al goed. En haar oorstukjes zullen wel wat dempen, maar zijn uiteraard geen gehoorbescherming.

Geef haar mee dat, omdat iedereen sowieso schreeuwt en het ook voor iemand die geen gehoorverlies heeft het in die luide omgevingen ook moeilijk is om alles mee te krijgen, het gebruik van doppen voor iedereen eigenlijk belangrijk is.

Ik weet zeker dat zij als de beste spraak kan aflezen, en het allerbelangrijkste ik altijd mee wil geven; met die doppen in gaat net die spraak ruis verhouding beter zijn, waardoor je spraak net beter kunt verstaan.

Maar aan die doppen moet ze wel eerst even aan wennen, het gevoel om je oren af te sluiten is uiteraard vreemd. Daarbij zal ze haar eigen stem uiteraard luider horen, maar na een kwartier went dat!

Dus laat dit verhaal vooral gaan over het verbeteren van dat spraakverstaan en niet over de bescherming.

Haar motivatie ligt in het sociale, snap je? En niet in wat er later misschien is.

Voor haar is het van belang om die sociale contacten te kunnen onderhouden. Deel te nemen aan de gesprekken.

Dat is echt heel belangrijk dat jij niet vanuit je bezorgdheid “hammert” op de bescherming, maar meer met haar meedenkt en het vanuit positiviteit benadert.

Haar vermogen om met minder gehoor heel goed te functioneren kan zij inzetten! Net in dat soort situaties.

Het beste is dus dat ook zij oordoppen indoet in beide oren. Maar meer om het rustiger en aangenamer te maken dan er enkel die bescherming aan te hangen.”

Beide ouders herkennen zich wellicht in dit verhaal, beide gaan akkoord dat ik het deel.

Ik hoop morgen de gelegenheid te krijgen dit verhaal te delen. Het is zo belangrijk om zuinig te zijn op je oren. Daarom dat we jongeren op de een of andere manier zo ver krijgen wel die doppen in te doen. Dat het ok is om je te beschermen. Net zoals het nu zo normaal is elke dag je tanden te poetsen.

Wat zo vanzelfsprekend is, is dat zeker niet.

Wil je je oren screenen en kijken of er verder onderzoek nodig is, dan kan dat makkelijk: www.hoortest.nl

https://www.veiligheid.nl/kennisaanbod/gehoorschade-bij-jongeren

https://www.who.int/publications/m/item/media-brief-on-safelistening

Zorg voor de zorg

Het is zwaar weer in de (economische) wereld.

Tegenslag na tegenslag maakt dat het lijkt alsof geld weer steeds belangrijker wordt.

Zo ook in de sectoren waar geld eigenlijk geen rol zou mogen spelen.

De zorgsector.

De afgelopen jaren die achter ons liggen hebben zich een aantal ontwikkelingen voorgedaan die er keihard op hebben ingeslagen; Corona, watersnoodramp in Valkenburg, personeelstekorten en langdurig zieken.

Het is nog niet voorbij, nog steeds is het roeien met de riemen die we hebben.

Ik zie een Raad van Bestuur met het hele management en inzet van medewerkers zoeken naar mogelijkheden om het hoofd boven water te houden. Het lukt nog net, maar het kost zo veel energie en tijd.

Die tijd en energie zouden we ook kunnen inzetten in innovatie en het vergroten van het werkplezier voor iedereen.

De collega’s die met de voeten in de klei staan en enorm veel werk verrichten op de werkvloer doen dat vanuit passie en liefde voor de medemens. Maar net daar is het van groot belang om op de balans te letten en ook oog te hebben voor de medewerker als mens.

Maar de financiële tekorten roepen weer opnieuw om efficiënter te werken. Harder te werken. Kan dat nog?!

Geld zou daarom geen issue mogen zijn in de zorg.

Zoals de een moet vechten om het hoofd boven water te houden, zijn er schijnbaar ook mensen die zwemmen in het geld.

Die van gekkigheid soms niet meer weten wat ze met het geld moeten doen. Dan maar weer een extra auto of weet je wat nog een extra huisje er bij.

Misschien moeten we een nieuwe manier gaan vinden waarbij het doneren aan een grote zorginstelling als investering kan worden gezien? Een maatschappelijke bijdrage aan daar waar nu nood aan de man is, ook waardevol kan zijn.

Bij deze een oproep aan die mensen waar geld geen probleem is. Daar waar geen enkele twijfel bestaat dat komende maand het geld op zou zijn. Mensen die bij wijze van spreken alles kunnen kopen wat hun hartje begeert.

Echt gelukkig word je niet van die extra auto of dat zoveelste huis. Gelukkig word je op het moment je er echt toe doet op die plek waar hulp hard nodig is.

Momenteel in de zorgsector is er een schreeuw om hulp. Als er nu niet snel financiële hulp komt zal er weer op de ouderwetse manier bezuinigd moeten gaan worden, geknepen worden daar waar het (eigenlijk) niet meer kan.

Er komt wellicht een tijd dat zorg ook voor zij die geld in overvloed hebben nodig gaat zijn, want gezondheid is niet te koop!

Ziek worden we allemaal wel eens, als dan die zorghulp zeer gewenst is, is ook die straks niet meer te koop.

Zorg is namelijk steeds complexer geworden, opleidingen duren lang, investeringen op een lange termijn zijn keihard nodig. Vooruit denken. En vooral niet enkel aan jezelf denken. Investeren daar waar later hoe ook jezelf of zij die je lief zijn zorg kunnen krijgen die gewoon nodig is.

We zitten momenteel op een glijdend vlak, een vicieuze cirkel omlaag. Te veel verkeer van rechts, te veel tegenslagen die innovatie en extra inzet de komende tijd onmogelijk maken.

In de hoop dat er mensen zijn met een hart van goud en financieel wonderen kunnen verrichten daar waar het nu zo hard nodig is.

Horen is meer dan enkel de oren!

De laatste patiënte op mijn spreekuur die ik bij toeval zag op de Dag van het Gehoor 2022 breekt mijn audiologenhart.

Een jonge dame (anders dan op de foto uiteraard) die midden in het leven zou moeten staan zit met tranen in haar ogen het verhaal te vertellen dat haar afgelopen jaren overkomen is.

Haar audiogram is voor mij al genoeg om te weten hoe groot de impact moet zijn op haar leven.

Een burghoektumor die verwijderd moest worden heeft haar gehoor en haar evenwicht links geheel uitgeschakeld. Eenorigheid noemen wij dat en dan weet elke professional in de audiologische zorg wat dit enorme verlies voor een mens betekent.

Niet meer richting kunnen horen. Geluiden vanuit een alledaags tafereel wordt een soepbrei aan geluid die niet te filteren is. Vermoeiheid, concentratieproblemen, zorgen over de toekomst, onbegrip van omgeving zijn al een aantal aspecten die vrij normaal zijn bij dit gebeuren. Laat staan het sociaal isolement waarin een mens terecht komt.

Wat mij nu zo steekt is dat haar proces al sinds 2016 lopende is. Bij puur toeval de zorg die nodig is net niet goed is ingezet en zij belangrijke audiologische revalidatie gemist heeft waardoor klachten en beperkingen die dit alles gegeven heeft enkel erger geworden zijn.

Een aantal van die aspecten waar het mis is gelopen wil ik graag met jullie delen:

1. De drempel is enorm hoog voor twintigers tot vijftigers om überhaupt voor een goeie gehoortest te gaan. Een gehoorsceening op een braderie of gezondheidsbeurs wordt dan al snel als een officieel gehooronderzoek gezien. En als na een aantal minuten kort wordt aangegeven dat er een licht gehoorverlies zit en ze toch beter even langs KNO-arts of audioloog kunnen gaan, wordt er gedacht “het valt allemaal mee“ ik hoef er nu nog niks aan te laten doen. Daarmee is zo‘n gehoortest op een braderie of gezondheidsbeurs meestal ook nog in een rumoerige omgeving, verloopt de test wat moeilijk en is ook al snel de indruk dat die test niet goed was en het gehoor wel beter zal zijn. Daarmee blijft de drempel bestaan om een uitgebreid gehooronderzoek te doorlopen. Zo ook bij deze mevrouw. Het heeft meer dan 5 jaar geduurd voordat ze per toeval bij de KNO-arts kwam en er een groot verschil in het gehoorverlies tussen links en rechts werd ontdekt. Asymmetrie, brughoekproces, operatie, doof aan 1 oor.

2. Een plots gehoorverlies, ook aan 1 oor, is een enorme impact op iemands leven. Daarmee bepleit ik als audioloog om net als bij een volledige plostdoofheid aan beide oren ook bij een eenorigheid met spoed binnen twee weken een intake te plannen bij een maatschappelijk werker op een audiologisch centrum. Van groot belang om handvatten aan te reiken om met dit grote (gehoor)verlies beter te kunnen omgaan. Maar ook hoe met de omgeving te communiceren is, niet enkel qua gehoor, maar ook in assertiviteit en nieuwe omgangsvormen.

3. De complexiteit die het verlies van het gehoorverlies heeft op sociale contacten, werk, maar ook enkel al in de thuissituatie is enorm, een interdisciplinaire behandeling vanuit een team dat samen werkt is essentieel om weer op een fijne manier in het dagelijkse leven te kunnen functioneren. Huisarts, KNO-arts, bedrijfsarts, verzekeringsarts, audioloog, psycholoog, audicien, audiologie-assistent, zelfs de collega van het secretariaat moet weten hoe te handelen.

De herkenning en het zien van de enorme impact op iemands leven en dat hulp hard nodig is, is een goed begin.

Horen is meer dan enkel de oren!

Gehoord worden en het gevoel straks weer te hebben er bij te kunnen horen zijn de kernwaarden voor een mens.

Zo veel stappen die we met haar nog kunnen gaan maken, komt helemaal goed.

Eid Mubarak!

Wonderen gebeuren elke dag! Het is echter een kunst om ze te zien.

Vandaag is het soort van eerste kerstdag en paasdag ineen voor islamitisch gelovigen. Het einde van de vastentijd, de Ramadan.

Mijn lieve vrouw is islamitisch opgegroeid, net zoals ik katholiek ben opgegroeid. Zoals we vanuit katholiek geloof Pasen, Kerstmis, Pinksteren en Carnaval vieren, zo vieren wij nu ook thuis vanuit een islamitisch geloof Ramadan en hét grote feest Eid al Fitr.

Net in deze tijd waar een groot deel van de wereld van God los lijkt te zijn, is enige vorm van bezinning een verademing om tot jezelf te komen.

Dit jaar vond ik de periode van vasten makkelijker dan andere jaren. Vorig jaar was het het moeilijkst. Dagen van 35 graden Celsius, warm, zonnig en de langste dag was toen midden in de Ramadan. Pas tegen tien uur in de avond eten en drinken.

Gelukkig is het heel gezond om te vasten, steeds meer wetenschappelijke onderzoeken bevestigen dat wat al duizenden jaren bekend is; vasten is gezond voor lichaam en geest. Maar een beetje boerenverstand gebruiken en zelf ervaren dat het goed doet, is voor mij de grootste overtuiging.

Daarbij is het ontzettend gezellig om Ramadan thuis met z’n allen te vieren. Het wachten totdat je mag eten is een wonderlijk moment. Het is elke dag feest.

Het klinkt misschien raar, maar ik kan me veel beter concentreren dan anders, besteed veel minder tijd per dag aan eten. En last but not least, ik waardeer nu nog meer dan van te voren wat ik heb. De dankbaarheid voor wat mij gegeven is groeit elke dag meer. Een bewustwording die normaal gezien waarschijnlijk minder sterk zou zijn geweest.

Want het is allemaal niet zo vanzelfsprekend als dat we denken dat het is. We nemen het vaak als zo vanzelf aan, denken er niet bij na.

En als je dan zo overdag als de zon schijnt het eten moet laten, echt bewust gaat letten op de kleine dingen, pas dan wordt ook duidelijk dat er elke dag wonderen gebeuren.

Natuurkundige verschijnselen die wij zo maar aannemen, omdat we er elke dag weer gebruik van mogen maken of getuige van zijn, maar aan ons voorbij gaan. Omdat het er allemaal “gewoon” is.

Laten we enkel als voorbeeld het schoon wit, glashelder drinkwater nemen. De basis van ons bestaan. Niet voor niets dat mens, dier en plant voor meer dan de helft uit water bestaat. Baby’s voor bijna 75%.

Water alleen al is een wondermiddel. Niet voor niets dat we er wonden mee kunnen schoonmaken, waardoor genezing sneller kan plaatsvinden.

Genoeg water zorgt voor groei van groen.

En dat tijdens de Ramadan die eerste slok water in de avond, waanzinnig smaakt…Ja! Water heeft smaak!

Maar alleen er al eens naar kijken. Gewoon in een eenvoudig glas met water. Kraakhelder. Dan realiseren dat maar een klein deel van de wereld water kan tappen uit een kraan. Er vele andere mensen zijn die water niet als een vanzelfsprekendheid ervaren. Snakken naar één slokje water. In tijden van oorlog, stof en puin water vertroebelen en het opeens niet meer tot een alledaags gegeven behoort.

Het is een wonder dat wij nu in deze tijd enorme waterzuiveringsstations hebben. Miljoenen mensen elke dag weer kunnen genieten van een douche met schoon drinkwater. We de kennis hebben om hygiëne te borgen, thuis en op ons werk, op school en in de zorg. Nog geen 100 jaar geleden was dat alles niet zo vanzelfsprekend.

Wonderen bestaan.

Elke dag weer.

Maar we moeten ze wel zien.

Al duizenden jaren proberen mensen elkaar dit te laten zien, te laten inzien, verhalen te vertellen, metaforen te gebruiken voor de bijzondere krachten die er zijn. Krachten die ons gegeven zijn.

De wetenschap, de kennis, de materialen die voor handen zijn om wonderen te verrichten. En dat op velerlei gebieden. Dit soort wonderen maken we, zeker nu in onze tijd bijna dagelijks mee. En nog zien we het niet!

Hoe sterk moet de mens met de neus op de feiten gedrukt worden?! Haha, bijna letterlijk! Ik bedoel hoe dichter bij wil je nog komen bij hetgene wat ons overkomt?! De mobiele telefoon, die ons letterlijk op de neus drukt wat wonderen zijn. Elke dag zien wij meer en meer bijzondere video’s voorbij komen. Bijzonder mooi plekken op deze aardkloot. Complexe ingrepen die bijvoorbeeld dove baby’s weer horend maken.

Maar de SMART-phone zelf alleen al. Je gaat er maar gewoon vanuit dat de tekens die jij nu als woorden leest en tot jou komen, dat dit vanzelfsprekend is. Weet je wel wat allemaal nodig is om dit pixel, deze punt . er te laten zijn?! Niet enkel wat nodig is dit pixel te laten verschijnen op je scherm, maar ook de hele weg er naar toe. Dat ik nu deze woorden tik, opsla, ergens in de cloud blijft hangen tot jij nu dit kunt lezen. Laat die even binnenkomen.

Wonderbaarlijke gebeurtenissen die onze ogen niet kunnen geloven. Maar toch echt gebeuren. Niet enkel rampen en drama’s waar hulp geboden wordt, nee, ook aangrijpende en mooie gebeurtenissen die tot tranen toe ons beroeren, ons raken.

Een zwerver die zijn laatste centen geeft aan iemand die nog meer hulp nodig lijkt te hebben dan de zwerver zelf.

Een jong talent die ons raakt met woorden in een gedicht. Een charmante dame die de sterren van de hemel zingt.

Een medisch specialist met zijn team en apparatuur een mogelijkheid ziet om een zeer complexe operatie met succes uit te voeren en een leven wordt gered.

Verhalen zijn niet meer nodig om ze te schrijven, we zijn er vrijwel elke dag getuigen van.

En dan nog zien we het niet.

Zo veel godsdiensten die het ons al jaren proberen duidelijk te maken met de verhalen die beschreven worden.

Machtsstrijd, geld en landjepik hebben dat mooie wat er is vertroebeld. Zo veel meningen, zo veel wensen. Onze ogen zijn verblind door wat er echt niet toe doet.

Kinderverhalen proberen het ons duidelijk te maken. “Het wezenlijke blijft onzichtbaar. Enkel met je hart kun je goed zien!” Citaat uit De kleine Prins, Antoine de Saint Exupery.

Wonderen bestaan.

We zien ze elke dag.

Goddelijke gebeurtenissen, waarvan we niet konden geloven dat het kan en toch gebeurde. We zielsblij zijn als het dan toch mogelijk is.

Een nieuwe auto die we kopen met allerlei nieuwe technieken. De allernieuwste smartphone met een nog betere camera.

Een moeilijke operatie die lukt en genezing brengt. Hoe gelukkig we op dat moment zijn.

Die blijheid van korte duur is en het daarna weer alles als een vanzelfsprekendheid is.

Net als dat glas water waar we elke dag weer gewoon gebruik van kunnen maken.

God bestaat, maar niet een God als wij mensen. God is iets groters dan wat wij ons überhaupt kunnen voorstellen. Iets, waar diep respect voor nodig is, want een goddelijke kracht is zo sterk, sterker dan wat we ons kunnen voorstellen. Er ook eigenlijk geen woorden mogelijk zijn om dit goed te beschrijven. Vandaar dat we hier samen een woord voor hebben gekozen, God of Alah. Het maakt in wezen niet uit, want met één woord is deze kracht niet te beschrijven, het is ook geen kracht. Hoe moet ik het uitleggen? Kijk, het is niet te beschrijven.

Maar het woord God of nog sterker het woord Alah heeft bij het grotere publiek een zo sterke negatieve associatie gekregen, dat enkel al het woord God of Alah in kracht verloren heeft. Waarschijnlijk dat ook jij nu die afkeer voelt.

Terwijl het net zo mooi kan zijn.

Vandaar die verhalen! Om ons die kracht te laten zien en dat deze wel degelijk bestaat. Maar nog belangrijker. Dat die God in ons allen is. Dat als we in God geloven, samen er in zouden geloven, er respect voor zouden hebben, het paradijs hier op aarde kon zijn. Die keuze heeft ieder individu.

Want op het moment dat iemand volledig het geloof in dat groter iets verloren is, zich sterker voelt dan dat, het vanzelfsprekend vindt dat alles er maar gewoon moet zijn, zijn mening de enige is, dan is zijn wereld van God los. Ontstaan er oorlogen, worden bommen en kogels gebruikt om dat wat zo vanzelfsprekend is in een paar minuten stuk te gooien.

Net daarom is dat respect voor God, dat wat ons gegeven is, zo belangrijk.

Maar ja…hoe ga je dat nu iedereen uitleggen?!

In Jip en Janneke taal. Zodat iedereen dit zou kunnen begrijpen. Zich er in zou kunnen vinden.

Daarom dat een periode van vasten, van bezinning, een mooi begin kan zijn.

Eid Mubarak!

Een gezegend feest.

Moge alle wensen en dromen uitkomen.

Eid Mubarak!

Blauwgeel

Rond kwart over vijf fietste ik naar huis en hoorde het klokkengeluid in Wijnandsrade. Ik dacht nog “Gek is dat, op dit tijdstip klokkengeluid? Er zal wel iemand overleden zijn”. Paar seconde later dacht ik ”Of zou het met Oekraïne te maken hebben?”.

Later op de avond vernam ik bij het journaal dat vrijwel alle de kerkklokken hebben geluid om 17:15 uur.

Of we het willen weten of niet, maar er is oorlog mensen. Niet enkel nu, maar al jaren!

En het ergste is als je er in detail naar kijkt: Macho-achtige mannen, vaak narcisten, die de macht hebben en een legertje vanuit een luie stoel aansturen.

Een leger van kinderen/jongeren! Achttien tot twintigers die net komen kijken en eigenlijk een zorgeloos leven voor zich zouden moeten hebben. Jonge mensen die geïndoctrineerd of onderdrukt worden om bevelen van hogerhand op te volgen.

En aan de andere kant gezinnen die verscheurd worden en huis en haard moeten achterlaten.

Jaren al een “ver van mijn bed show” op TV. Een hele lijst die ik op kan gaan noemen van conflicten waar bommen en raketten prachtige gebouwen verwoesten, waar huilende kinderen in de armen van bange moeders niet te berusten zijn. Ogen vol met tranen die recht in de camera’s kijken.

Jaren al deze taferelen op het journaal, in talkshows op TV. Met afgewisseld reclame ertussendoor. Of erger, entertainmentprogramma’s om het grote publiek te vermaken. Lachen.

Deze week nog, sterker kon het contrast niet zijn; notabene ín het achtuurjournaal; eerst de hartverscheurende taferelen op de stations in Oekraïne. Vaders die afscheid nemen van hun gezin, want de mannen moeten blijven om hun land te verdedigen. Kinderen die hun pa wellicht voor het laatst gaan zien.

In die emotie van het allerlaatste afscheid op die jonge leeftijd zit ik verbaasd te kijken. Te kijken naar wat er op paar duizend kilometer afstand gebeurt. Een paar duizend kilometer afstand!

Verdriet, onmacht, hopeloos zijn mijn gevoelens op moment het volgende item in het journaal voorbij komt; Carnaval in Limburg.

En ja, jaren een kort item in het achtuurjournaal, de zuiderlingen vieren carnaval. Maar deze keer hakt die er in.

Een groter contrast kan er niet zijn. Geschminkte volwassen mensen die genieten van het biertje in de zon. Spelende verklede kinderen op een plein.

Wanneer is er één oorlog te veel? Wanneer laten we het niet toe dat geweld een oplossing moet gaan zijn? Wanneer worden mannen die op testosteron denken een land te kunnen aansturen de kop ingedrukt? Wanneer wordt die grote massa wakker dat zij ook deel uitmaken van deze wereld?

Wanneer gaan we inzien dat woorden wel degelijk sterker zijn dan kanonnen en kogels?

Afgelopen tijd al gezien dat je stem laten horen, KLEUR bekennen en masse wel degelijk effect heeft.

Black lives matters, me-too, ongewenst gedrag bij The Voice, al dit zou geen verandering hebben gebracht als ieder zijn stem niet had laten horen.

Kleur bekennen, duidelijk laten zien dat geweld in welke vorm ook, naar wie ook, gewoon niet kan!

Nu is nu! Wij maken deel uit van wat er nu in de wereld gebeurt. Ook wij hebben invloed hierop.

De kracht van social media is groot. Daar enkel al kleur bekennen geeft ieder die nog maar zou denken om nu een Poetin gelijk te geven de spiegel die nodig is om in te zien dat het toch echt anders moet. Geweld in welke vorm ook kan niet.

Zien doet volgen. Als het normaal wordt bevonden of erger heroïstisch, dat geschreeuw om macht aan stemmen wint, dan gaan we enkel nog het vuurtje laten branden voor oorlog en geweld.

Nu mag en kan het nog om met enkel met twee kleuren een duidelijk signaal te geven; tot hier en niet verder. Als we nu geen kleur bekennen, is straks blauwgeel verboden.

#blauwgeel

Gestoorde collega’s gezocht!

Gisteren de jaarlijkse Audiologendag 2022. Ochtendprogramma wordt dan altijd georganiseerd door het RIVM en gaat over de neonatale gehoorscreening Nederland. Voor het middagprogramma is de organisatie in handen van de KKAu, Kring Klinische Audiologie.

www.nvkf.nl/nascholingskring-klinische-audiologie

Klinische Audiologie, een vakgebied dat nog niet zo lang bestaat. Terwijl het een vakgebied is dat de basis vormt van ons menszijn.

Dat wij een gesprek kunnen hebben, komt omdat we elkaar kunnen horen.

Een luisterend oor kunnen bieden. Gehoord worden. Het gevoel hebben er bij te horen. Kennis in je oren knopen. Spreekwoordelijke gezegden die duidelijk maken dat onze oren, ons gehoorsysteem meer is dan enkel de oren.

In die middagvergadering vroeg één van de collega’s voor nieuwe ontwikkelingen binnen de audiologie naar collega’s die idolaat zijn van dit vakgebied. Hij zei letterlijk “We zijn op zoek naar gestoorde collega’s klinisch fysici – audiologen.” Collega’s dus die helemaal gek zijn op alles met oren en gehoor te maken heeft.

Ik voelde me meteen aangesproken! Aangesproken! 🙂

Maar gelukkig zijn er vele collega’s voorgegaan die baanbrekend werk hebben verricht. Pioniers die nog alles moesten gaan uitvinden. Afgelopen maand is één van die pioniers in de audiologie overleden.

https://www.ned-ver-audiologie.nl/in-memoriam-reinier-plomp/

Reinier Plomp, bekend collega van de Plomp-test. Maar zelf herinner ik deze zeer gewaardeerde collega nog meer van de dubbel-cd. Het licht blauwe hoesje met een uitgebreid boeiend college over de psychologie achter het horen van geluid. Hoe ons brein vanalles van geluiden kan maken.

Geluidsfragmenten waarmee Plomp de luisteraar betoverd met de ontdekkingen die de luisteraar doet op moment je met de hoodtelefoon op geluidsfragmenten luistert én beleefd hoe ingenieus ons hoorsysteem werkt.

Plomp heeft bij mij de liefde voor dit bijzonder mooie vakgebied gevoed. Dat vuurtje dat er al zat aangewakkerd tot wat het nu is. Idolaat over hoe belangrijk horen voor ons als mens is.

Zoals Plomp met zijn CD en zijn passie voor dit vak mij heeft geïnspireerd om een van de gehoorspecialisten te worden, zo hoop ik jonge enthousiaste professionals in de hoorzorg te gaan inspireren om te zien hoe leuk de combi van ACT en gehoor kan zijn in de breedste zin van het woord.

ACT, Acceptance Commitment Therapy is nog jonger dan de audiologie.

ACT is een bewezen nieuwe vorm van cognitieve gedragstherapie die ook beschreven wordt als een derde generatie gedragstherapie binnen de gedragswetenschappen. De allereerste publicatie hierover was in het boek “Mindfulness and Acceptance, expanding the cognitive-behavioral tradition” van Steven Hayes uit 2004. Hayes is de grondlegger van ACT in die jaren en nog steeds zeer actief in ACT.

ACT en gehoor is een geniale combinatie, omdat er vele gehoorklachten in onze huidige tijd niet even op te lossen zijn.

Gehoorverlies, de vrij ernstige, kunnen we met technische hulpmiddelen wel al verbeteren, maar een beperking zal meestal blijven bestaan. Genoeg momenten waarop met de beste technische aanpassing nog steeds een gesprek moeilijk te volgen zal zijn.

Maar ook klachten als tinnitus, hyperacusis, misofonie, LFG-hinder en evenwichtsklachten zijn stuk voor stuk gehoorklachten die we in de meeste gevallen niet even met een pilletje of operatie kunnen oplossen, laat staan met een apparaat.

Dit zijn klachten waarbij de patiënt te vaak nog te horen krijgt “Leer er maar mee leven.”

En daar kan de combi van ACT en de kennis van de audiologie zeer bruikbare handvatten bieden.

Inzichten en ervaringen om nieuwe wegen te ontdekken die ondanks de aanwezige klachten het toch mogelijk maken een waardevol en vitaal leven te leiden. Leiden met de korte ei, niet met die lange ij. Waarbij binnen ACT het net zelfs de bedoeling is om met die lange ij het leven te leiden.

Die kennis te mogen gaan delen en daarmee hopelijk die passie, dat vuurtje bij collega’s fel te laten gaan branden, is een waardevolle bijdrage die ik de komende tijd mag gaan leveren.

Zo ga ik in samenwerking met Practical ACT, Jan Steunenberg een bijzonder uniek webinar organiseren voor collega’s die binnen de gezondheidszorg al met ACT werkzaam zijn en ik ze mag gaan meenemen in de wondere wereld van het gehoor: “Geef GEHOOR aan ACT!”

https://www.practicalact.com/geef-gehoor-aan-act.html

En Tim Batink die mij gevraagd heeft een masterclass te gaan geven “ACT en gehoor”. Tim is één van de wetenschappers die in Maastricht samen met Gijs Jansen ACT wel heel sterk op de kaart hebben gezet met hun boek Time to ACT!

Beide nu hoofddocenten zijn in de boeiende opleidingen die zij voor ACT organiseren, gekoppeld ook aan diverse andere specialismen.

Dus ja, helemaal te gek die combi van ACT en de audiologie te mogen gaan delen.

Laat mij maar een van die gestoorde collega’s zijn! 😊

Het regent, yeah!

Als je als zorgverlener goed luistert, leer je ook veel van je patiënten. 😊

Als een spiegel die wordt voorgehouden.

Een prachtige metafoor van één van de tinnituspatiënten:

Voor zijn werk moet hij door weer en wind. Zelfs als het regent, is zijn werk buiten.

Zijn hoop is dat net als met de regen de tinnitus in zijn systeem wordt toegelaten. Net als bij regen, regenpak aan en ondanks de regen gewoon er doorheen te gaan.

“Als je naar buiten kijkt dan denk je “vandaag liever niet”. Maar als je eenmaal buiten bent, al na een paar minuten is het gewoon zo en doet de regen er helemaal niet meer toe. Sterker nog, het is heerlijk. Dat geklater op je hoofd. De frisse lucht die de regen geeft.”

Acceptatie. Toelaten. Omarmen. Gewenning.

Kernelementen waar aan gewerkt kan worden, op moment dat het niet als vanzelf gaat en er hulp nodig is.

Mooi om te zien hoe met de gegeven kennis een persoonlijk inzicht ontstaat dat past in dat wat de precies bedoeling is.

Ik deel dit verhaal hier in mijn blog, omdat dit verhaal niet enkel voor tinnitus geldt, maar voor zo veel meer in ons leven.

Binnen ACT de metafoor van het grote monster waar we maar tegen aan blijven vechten, op allerlei manieren dat monster stil willen krijgen of het allerliefst helemaal weg. En dat na al die pogingen een oplossing te vinden, de sleutel van die oplossing ligt in de mogelijkheid om het monster er “gewoon” te laten zijn.

Laat dat monster maar schreeuwen en in het begin zal die beslist nog meer van zich laten horen. Maar langzaam bedaart het monster en zal rust gaan vinden.

Makkelijker gezegd dan gedaan?

Genoeg collega’s die ik nu ken die precies weten met oefeningen en inzichten deze strategieën te leren. Nog beter, om het te ervaren dat dat kan.

En ja, dat is soms niet makkelijk, zelfs mensen die dit anderen leren, zullen zelf ook moeten blijven oefenen, me😊. Maar dat het kan en mogelijk is, als je mensen hiermee helpt, je hét ziet gebeuren, geeft kracht te blijven oefenen.

En mooi als dan verhalen/ervaringen gedeeld worden. Net als de postbode die met zijn eigen ervaring ziet dat dit alles kan. Vertrouwen heeft dat het goed komt.

Wat is jouw verhaal/metafoor?

Vertrouwen

Het probleem van deze tijd; het gemis aan vertrouwen.

Ooit vroeg iemand mij: Welk specialisme of passie heb jij? En hoeveel onzin is daarvan dan op internet te vinden?

Dat was voor mij een Eye-opener. Doe die oefening een keer voor jezelf.

Dus aan jou diezelfde vraag: Waar weet jij heel veel vanaf en hoeveel informatie op internet over dit onderwerp is niet waar?

Is het overigens niet zo dat als Nederland een Europese voetbalwedstrijd speelt en bijna alle straten oranje gekleurd zijn we dan 17 miljoen voetbalexperts in Nederland hebben?

Hebben we nu dan 17 miljoen virologen en politici in Nederland rondlopen met allemaal een eigen mening?

Ik werk als klinisch fysicus – audioloog in een multidisciplinair team. Daarin moet ik vertrouwen hebben in de kennis van mijn collega’s. En heel soms zitten we niet op één lijn, dan zegt mijn intuïtie iets compleet anders dan wat de gespecialiseerde collega mij aangeeft. Op het moment we het dan bijvoorbeeld over een psychologische aangelegenheid hebben, moet ik mijn intuïtie laten varen en vertrouwen hebben op de expertise van mijn collegae psychologen.

Dus de kern van dit alles VERTROUWEN.

En soms gaat de keuze die experts maken niet goed, maar in de meeste gevallen wel!

Ook daar gebeurt iets wat we ons niet realiseren. Zo gauw iets goed gaat nemen we dat als een gegeven gewoon aan, zo gauw iets fout gaat krijgt dat vol de aandacht. Dus mocht die expert zijn kennis en kunde toepassen dan spreken we die schijnbaar enkel aan op alles wat niet goed gaat.

En als laatste terug naar die eerste vraag: welke onzin is er allemaal op internet te vinden?

De algoritmen achter zoekmachines werken daar nog eens extra hard aan mee om enkel dat te lezen wat jij wilt lezen. Het schijnt dat op moment we info gaan opzoeken vooral die info tot ons komt die past in ons straatje.

Sowieso als je een nieuwe auto gaat kopen zie je de weken ervoor alleen maar die auto overal rijden. Als een koppel een kindje verwacht, lijkt het alsof er een babyboom gaat komen.

Maar ook als je info wilt lezen op internet, zoekt jouw “filter” naar enkel die info die bij jouw gedachte past.

De basis voor een rabbit hole waar je bijna niet meer uitkomt.

Die krachten zijn enorm groot. Want om die cirkel waar je in zit te doorbreken moet je eerst weer open staan voor compleet andere visies. Dat kost tijd en meestal moet iemand jou die andere visie geven. Iemand die JIJ vertrouwt en in jouw systeem toelaat.

Opnieuw VERTROUWEN.

Daarom is het nu tijd om open te blijven staan voor elkaars mening. In gesprek te blijven met velen, ook al past dat niet geheel in jouw straatje. Maar wie weet komen we er net daardoor samen straks beter uit.