Scheijen Dyon

De regen klettert voort

Het regent buiten, we hebben het raam een beetje openstaan, de regen tikt op het raam en op de plastic die nu in de wintermaanden buiten op de tuintafel ligt. Het regent hard, want ik hoor ook dat het water op het terras blijft staan en in de plas water die nu daar ligt klinkt het gespetter van de regen nog luider.

Al deze geluiden geven nu rust. Windgeruis hoor ik en de lamellen bewegen zelfs een beetje en tikken tegen het raam. De wind in de boom buiten, de plastic van de tafel beweegt een beetje. De kerkklok die in de verte slaat, half twaalf.

Al deze geluiden kan ik plaatsen, kan ik in woorden beschrijven, zelfs jij die dit leest zal al deze geluiden herkennen, wellicht dat je ze zelfs hoort, ook al hoor je ze niet echt. Maar deze geluiden kun je je zeker sterk herinneren van ooit die ene keer. Misschien zelfs een mooi moment van regengekletter ergens op vakantie. In een caravan of tent.

Ik ga hier zo bij in slaap vallen, wordt er heerlijk moe van, maar een jaar geleden lukte me dat niet. Toen was de dakgoot nog niet in orde, een lekkage die nog niet gedicht was en zo kon het elk moment inregenen en meer schade geven. De onrust toen hield me uit mijn slaap. Bang dat het helemaal mis zou gaan daar buiten. Als het nog harder zou gaan regenen zou het wel eens een heel groot probleem kunnen gaan geven. Een compleet andere betekenis die aan hetzelfde geluid gegeven werd. Niet makkelijk om toen aan die vakantie te denken, het als een romantisch geluid weg te zetten. Maar ik moest het wel maar gewoon toelaten, kon er het ‘s nachts toch niks aan doen. Wat was het ergste dat zou kunnen gebeuren? Het lek zat enkel boven de garage, binnen in huis zou het toch niet komen. Alles is goed gekomen.

Nu lig ik wakker, omdat dit alles zo duidelijk weergeeft hoe complex ons horen is en ik dit alles hier nu even wil delen. Dit maakt dat complexe meteen zo duidelijk. Dat we onze oren gebruiken om vrijwel continu onze omgeving te checken. Zelfs met onze ogen dicht kunnen we horen wat er allemaal gebeurt. De kleinste bewegingen in de lucht kunnen we waarnemen. Die kerkklok die daar slaat op wel een kilometer afstand kan ik horen. Een trilling die zelfs door de beweging van die geluidstrilling van de regendruppels en windgeruis heen gaat. Zelfs tegelijkertijd een activiteit in de auditieve cortex geeft en mij kan laten horen wat het geluid van de klok is en wat van de vallende regendruppel daar op de plastic die op de tafel ligt. BeWONDERenswaardig toch? Voor zo veel mensen een vanzelfsprekendheid. Heel normaal. Maar wat als je slechthorend bent? De hoortoestellen die ’s nachts uit moeten?

De klok slaat weer, één keer nu, kwart voor twaalf. Ik ga slapen. Morgen weer vroeg op. Gedachten door mijn hoofd. De regen klettert voort…heerlijk.

De banaan met ducttape

“Banaan met ducttape aan de muur is geen kunst. Het kunnen verkopen als kunst en er internationaal het nieuws mee halen, dat is (een) KUNST!”

Nadat ik deze tweet had geplaatst nam een journaliste van radio1 NPO met mij contact op, met de vraag om over dit onderwerp in het radio1-programma “Dit is de Dag” mee te willen praten.

Of ik dan “even” naar de studio kan komen in Hilversum. Meteen aangegeven dat ik in Valkenburg woon en de reistijd mij dan voor dit korte gesprek te veel moeite kost. Een alternatief is dat ik omwille van de geluidskwaliteit naar de studio van L1 kan gaan in Maastricht. Dat is voor mij uiteraard geen probleem.

Maar later die dag komt het bericht dat een ander item belangrijker was die dag. Belangrijker dus dan die banaan en ducttape. 🙂

Die uitnodiging om erover te komen spreken heeft mij wel aan het denken gezet. En het is uiteraard zeker van de gekke dat een banaan die met ducttape aan de muur bevestigd is wereldnieuws wordt.

Is dat dan nu Kunst?!

Kunst, een boeiend onderwerp en ik kan me de ophef heel goed voorstellen.

Het feit dat het deze kunstenaar gelukt is om überhaupt op deze internationale kunstbeurs een kunstwerk te mogen plaatsen heeft met de verdiensten te maken die deze kunstenaar al op zijn conto heeft. Het curriculum vitae dat Cattelan heeft opgebouwd is enorm. Daarmee heeft hij de mogelijkheid gecreëerd om als erkend kunstenaar daar op deze prestigieuze kunstbeurs op die muur min of meer de spot te drijven met kunstverzamelaars. Want enkel het certificaat dat het bewijs is dat specifiek deze kunstenaar dit “werk” heeft gemaakt, enkel dat papiertje maakt dat dit werk van hem in die zin nu als kunst wordt gezien.

Dat er dan kopers zijn die dit voor exorbitante bedragen kopen, is aan deze mensen en zij zijn degene die dit dan eigenlijk als kunst neerzetten. Dat wij het vervolgens dan ook nog uitgebreid gaan bespreken, maakt dit Kunst met een kapitale K.

Wat nu steekt is, dat heel veel kunstenaars die uit passie kunst maken, jaren knokken om gezien te worden, kunst die veel meer effort en tijd kost dan even een banaan met ducttape aan een muur te plakken. Kunstenaars die vanuit het empatisch vermogen of vanuit een hogere sensitiviteit ook geraakt worden door wat er in de maatschappij gebeurt. Net zij zouden dolgraag hun kunst voor dat soort extravagante bedragen willen verkopen om daarmee de wereld een beetje beter te maken.

Genoeg collega’s in de kunstwereld die er alles aan moeten doen om het hoofd überhaupt boven water te houden. Maar ook kunstenaars die pas geroemd worden na hun dood. Hoeveel kennen we er daar al niet van. Het verhaal van Vincent Van Gogh raakt mij hierin het meest.

Van Gogh zelf heeft maar een klein aantal kunstwerken gedurende zijn leven verkocht. Zijn kunst werd toen niet erkend als kunst. Van Gogh was zijn tijd ver vooruit, hij was net iets te vroeg met zijn nieuwe technieken en stijl.

En nu…ga een dag naar het Van Gogh museum in Amsterdam en zie al die duizenden mensen die met zo veel plezier naar zijn werk kijken. Maar zie ook de 3D-prints die nu voor heel veel geld worden verkocht.

Van Gogh had een grote droom, het gele huis in Frankrijk. Waar hij andere kunstenaars zou ontvangen, een plek om met elkaar te genieten en te leren van kunst.

Het is er nooit van gekomen, het geld was er niet.

Dus ja, het steekt om te zien dat sommige in de kunst met een banaan en tape zeer succesvol kunnen zijn en anderen die wellicht met nog een geheel andere passie kunst bedrijven, moeten knokken om überhaupt het materiaal te kopen waar ze de kunst mee kunnen maken.

De kunstenaar Cattelan is in deze geniaal, hij steekt de draak met dit idiote plaatje van een ordinaire banaan en een stukje ducttape, het is de koper die hier de plank volledig mist…of toch niet…want een echte definitie van kunst is er niet.

Immanuel Kant definieert in zijn Kritik der Urteilskraft (1790) een kunstwerk als “Een soort voorstelling die zichzelf tot doel heeft, maar niettemin de mentale beoefening van sociale communicatie bevordert.’

Dat doet dit kunstwerk wel, de mentale beoefening van sociale communicatie bevorderen, we hebben het er allemaal over, maar zo ook de kunstenaar die de drollen van zijn familie bewaard in glazen kistjes. Omdat hij de vorm zo mooi vindt en het als een kunstobject ziet. Ooit lang geleden bij De Wereld Draait Door dit interview gezien, staat forever op mijn netvlies, met een vieze bijsmaak. Giel Beelen was toen de tafelheer en draaide zich demonstratief met de rug naar dit gesprek. Ook hij vond dat hierin de kunst ver te zoeken was.

Het wordt tijd voor een revolutie in kunst. Dat de kopers slash bewonderaars van kunst zich gaan schamen op moment ze dit überhaupt serieus als kunst zien en er dit soort extravagante bedragen voor op tafel wordt gelegd en de essentie van kunst hiermee volledig missen.

De meeste echte kunstenaars hebben een groot hart voor alles wat er in de wereld gebeurt. Met de creativiteit die in hun zit proberen ze dat gevoel in iets vast te leggen, met een medium waar zij talent in hebben, om het in kleur of vorm uit te drukken. Op moment mensen die kunst gaan waarderen en dit “belonen” met een bedrag of een positieve referentie, dan groeit die kunstenaar in zijn zijn.

Triest om de overlevensdrang, de strijd te zien van heel veel pure kunstenaars, nu en in het verleden. De enorme lange weg die kunstenaars gaan om uiteindelijk vaak pas na hun dood de erkenning te vinden die zij verdienen.

Vincent Van Gogh, hij was nog maar 37 toen hij overleed. Maar enkele kunstwerken in zijn leven verkocht, voor de prijs van omgerekend maar een paar duizend euro’s. Miljoenen zijn nu één doek van hem waard.

De dromen die Van Gogh had, wat was hem gelukt als hij toen de waarde had gehad die zijn werk nu heeft?!

Dan was het gele huis daar in Frankrijk de plek geworden om jonge kunstenaars de kans te geven te groeien in hun persoonlijke ontwikkeling. Genoeg andere goede doelen zou hij hebben ondersteund om deze wereld een beetje beter te maken.

Heel veel kunstenaars gaat het aan het hart wat er allemaal vandaag de dag gebeurt. Hun vermogen om alles sterker waar te nemen brengt ook de pijn met zich mee van dat wat nu deze banaan en ducttape oproept. Het contrast van geld en echte kunst is zo groot dat het zelfs wereldnieuws wordt en daarmee de kunstenaar Cattelan die enkel vooral provocerend werk maakt nog meer het podium geeft en zijn werken hiermee meteen in waarde verdubbeld zijn. Met welk gevoel kopen mensen dan deze kunst?

Enkel omdat er dat verhaal achter zit. Het verhaal van de banaan en ducttape die meer dan honderd duizend euro’s kost. Dat verhaal achter dit kunstwerk maakt dit kunst.

Enkel wij mensen hebben deze mogelijkheid om iets dat eigenlijk geen echte waarde heeft, door het verhaal erachter meteen in waarde te laten stijgen.

Het mooiste voorbeeld is Anton Heiboer, zijn interview bij Ivo Niehe. Wat een reputatie had die man. Ooit in therapie geweest en de behandelend psycholoog die voor toen een werk van hem voor tienduizend guldens kocht, dat was de doorbraak voor Heiboer als kunstenaar. Dat hij daarna bij Ivo Niehe demonstratief een groot blad papier pakt, met twintig potloden tegelijk in zijn hand er wat strepen op zet. Daarna tegen Ivo zegt, tien gulden, dan pakt hij één zwarte stift, zet er “Anton Heiboer” onder en zegt tienduizend gulden. En dat is exact wat hier gebeurt met de banaan en de ducttape.

Het verhaal achter de kunst en kunstenaar, dat maakt de kunst.

Hearing well and being well

A huge compliment to the organizers of this conference! And all the speakers had such an Inspiring lecture! Thank you for that!

As I am now laying at my bed, almost midnight. Just had a glimpse out of the window. From the 37th floor an amazing view over Frankfurt. Seeing all these lights, this skyline, the world, all those people. Living together.

Communication is the most important element that makes all this work!

Hearing each other, listening to stories that have to be told, and the moment one really takes some time to sit down and have a real conversation.

Make it even possible to change this world. Even to make the impossible possible. Cause what I see, is that the knowledge is all there.

Miracles can be possible, if only…

At my ears now playing; KC LIGHTS, featuring Nicole Dash Jones, titel: Change the world.

Amazing listening to this music, all the instruments I can hear, I love to listen to this combinations of strings and voices, drums, hearing all this together and that one can choose in the brain to focus on one instrument, that already is such a miracle, but what to think of this device, here in my hand, my phone, these headphones with Bluetooth connection, Spotify, that gives me access to all the music I want to listen to, I can just with one click on the phone start music on my headphones…

Just imagine! All the people who have made this work! From the artist who composed this music to the dream once Steve Jobs had and made in possible…

How many meetings, discussions, chats with colleagues have there been before all this was real?

And still there is so much we still have to reveal.

Hearing well, being well.

Horen is meer dan enkel de oren!

Ter gelegenheid van de jaarlijkse Seniorendag Valkenburg werd ik door Guy Caelen, voorzitter Seniorenraad Valkenburg, uitgenodigd om een korte lezing te houden op die bijzondere plek daar boven op de Cauberg, Holland casino Valkenburg, met dat prachtige uitzicht over ons Geulstadje, Valkenburg.

Thema’s van de Seniorendagen zijn er steeds op gericht om de eenzaamheid onder ouderen aandacht te geven en daar waar mogelijk aan te pakken. Vierhonderd senioren die ik mocht toespreken.

Eenzaamheid. In het kader hiervan kan zeker het gehoor worden meegenomen. Te vaak dat ik, als klinisch fysicus – audioloog op mijn spreekuur verneem dat mensen met een licht gehoorverlies langzaamaan minder zijn gaan deelnemen aan sociale contacten. Familiebezoeken en feestjes worden niet meer bezocht, want tja ze krijgen toch niets meer mee, zitten maar in de hoek en niemand die gezellig even komt praten, dit alles omdat het spraakverstaan in rumoerige omgevingen steeds moeilijker geworden is. Langzaam geraken mensen in een sociaal isolement en zijn zich er niet van bewust dat het gehoor hierin een hele grote rol speelt. Waarbij vaak dan uit gedegen gehooronderzoek blijkt dat er nog heel veel mogelijk is.

Dat wij elkaar kunnen verstaan komt omdat we elkaar kunnen horen. Ons oorsysteem is geniaal. Op het moment u nu hier deze woorden leest hoort u waarschijnlijk uw eigen ademhaling, als u slikt gaat aan beide kanten de buis van Eustachius even open en weer dicht en maakt dus geluid. Schone lucht komt in uw middenoor terecht en drukverschil tussen buiten en binnen wordt weer opgeheven, handig als u nu in het vliegtuig zou zitten. Maar genoeg andere geluiden nu ook om u heen te horen. Geluiden die 5 minuten geleden nog niet opvielen, neemt u nu bewust waar. Die minuscuul kleine trillingen van geluidsgolven bereiken uw trommelvlies, deze brengt weer de kleinste botjes van het menselijk lichaam in beweging, hamer, aambeeld en stijgbeugel om vervolgens de vloeistof in het slakkenhuis, de cochlea in in een golfbeweging te brengen. Staande golven ontstaan en haarcellen die overeenkomen met de eigenfrequentie van net die toon in het geluid gaan het sterkst bewegen en op die plek op het membraan van Reisner wordt de beweging omgezet in een elektrisch signaal dat de weg vervolgt langs allerlei knooppunten op het neurale pad richting de auditieve cortex in de hersenenen. In detail kunnen we dit vandaag de dag dus haarfijn beschrijven. Als natuurkundige kan ik het begrijpen, maar de verbazing blijft, de enorme bewondering hoe al dit zo kan groeien en dat wij als mens het horen zo als vanzelfsprekend nemen, terwijl het net zo ingenieus en wonderbaarlijk is. Sterker nog, horen maakt dat we mens zijn. “Nicht sehen trennt die Mensen von Dingen. Nicht hören trennt die Menschen von Menschen.” Emanuel Kant zei dit heel lang geleden al. Wie wil er niet gehoord worden? Een luisterend oor kan zo veel steun geven in een moeilijke tijd.

Maar om elkaar in een goed gesprek te verstaan is een goed gehoor nodig. Wat voor velen een zo vanzelfsprekendheid is, blijkt voor anderen niet zo vanzelfsprekend te zijn. Vanzelfsprekend het woord alleen al, geeft aan dat iets dat normaal is, van-zelf-sprekend is. Een licht gehoorverlies is al voldoende om een enorme beperking te ervaren in het spraakverstaan. En op het moment gesprekken moeilijker te volgen zijn, is het vermijden van sociale contacten een logisch gevolg. Feestjes, vergaderingen, recepties, familiebezoekjes zijn echt niet meer fijn om naar toe te gaan. Een sociaal isolement is het uiteindelijke gevolg.

Horen is meer dan enkel de oren. Een luisterend oor is niet enkel luisteren, het is actief luisteren. Rekening houden met elkaars beperkingen, strategische oplossingen, door een rustigere omgeving te zoeken om elkaar beter te kunnen verstaan. Duidelijker articuleren, langzamer praten. Het is niet nodig om tegen iemand die slechter hoort luider te gaan praten, langzamer is een vele betere aanpassing. Vragenstellen en doorvragen. Kleine aanpassingen en oplossingen kunnen zo veel betekenen in net hét gesprek om je als mens te voelen dat je erbij hoort. Grappig, ook hierin weer het werkwoord horen, zonder dat het met gehoor te maken heeft.

Horen is meer dan enkel de oren!

Klimaatverandering

Net terug van vakantie in Italië. Vandaag zwarte zaterdag. De dag dat de meeste vakantiegangers zich verplaatsen op de Autoroute du soleil, Noord-Zuid.

Nog drukker gaat het dus zijn. Het krioelt er afgelopen weken al van mensen. Onderweg op de snelweg, maar ook op weg in de trein naar Cinque Terre. Liggend aan het strand dacht ik, als de mens zichzelf zou zien als een van de diersoorten, dan zouden wij de meest vervuilende en aanwezige diersoort zijn die de omgeving, het milieu, goed aan het verpesten is. Overal laten wij onze sporen achter. Bijna geen enkele plek te vinden waar niet ook de invloed van de mens te zien is. Natuurparken waar wegen zijn aangelegd voor de toerist.

Het was de afgelopen weken in Nederland warmer dan in Italië. Klimaatverandering? Zeker.

Los van de vraag of de mens nu wel of niet schuldig is aan die klimaatverandering, mogen we er überhaupt niet van uitgaan dat de kringloop van de natuur elk jaar weer hetzelfde gaat zijn. Lente, zomer, herfst en winter zou straks wellicht niet meer eens hoeven te bestaan.

Onlangs nog scheerde een groot gesteente tussen aarde en maan door, als deze steen rampkoers aarde had gezet, hadden we die ten eerste veels te laat ontdekt, laat staan dat we dit geweld op tijd hadden vernietigd. De impact van deze joekel had zo die hele natuurlijke cyclus met één klap kunnen veranderen.

Onze planeet is onze ruimtecapsule. Er is geen andere! Alleen is deze ruimtecapsule zo groot dat we de meeste dagen van het jaar er maar “gewoon” van uitgaan dat die er is en we zuurstof en fris water elke dag “gewoon” tot onze beschikking hebben. Maar net als het internationaal ruimtestation ISS is het in stand houden van die harmonie in die hele cyclus, van levensbelang! CO2 in evenwicht met O2. De grootste uitdaging bij Apollo 13 tijdens de terugkeer naar aarde was het herstellen van die balans. Een ingenieuze oplossing werd hun redding.

Maar nu wij. Houston, we have a problem!

Afgelopen maand hebben we schijnbaar alle grondstoffen al verbruikt waarvoor de aarde 1 jaar nodig zou hebben om die grondstoffen weer op te bouwen. Sinds 1970 is dit proces al gaande, langzaam gaat dus alles allemaal op als we zo door blijven gaan. Als een kaarsje langzaam uit.

En dan maar een Trump, Poetin, Wilders en Baudet blijven steunen, mannen die klimaatverandering in z’n geheel ontkennen, van die mannen die wetenschap sowieso niet serieus nemen en meer geld willen geven aan idiote muren bouwen of nucleaire raketten, toys for boys, om elkaar hier op aarde te bestoken. Te laten zien wie de grootste heeft.

Politiek die vast wil houden aan oude tradities en enkel voor “eigen vaderland” wil strijden.

Ze hebben geen enkel idee dat al dat geld hard nodig is om überhaupt deze wereld nog te redden.

Hoe blind is een mens als je nu nog niet ziet dat dit zo niet nog langer kan doorgaan?

Een stijging van de wereldbevolking laat zien hoe zich dit komende jaren nog exponentieel gaat ontwikkelen. In vakjes denken als mijn land en jouw land kan echt niet meer. Straks is het onze wereld, waar we met z’n allen voor moeten vechten. Niet tegen elkaar, maar met elkaar. Wel of niet met gezichtsbedekkende elementen. Dus ook mororrijders zullen gewoon mee moeten kunnen doen en op straat met helm op moeten kunnen lopen. 🙂

8 miljard mensen?! Met alle kennis die we hebben, zou het zeker mogelijk moeten zijn om al die mensen een eigen ruimte te geven, waarin ieder zijn eigen waardig leven kan leiden. Als we ski-oorden kunnen bouwen in de woestijn, de hoogste toppen op aarde als toerist kunnen bereiken, dan is alles mogelijk, toch?

Maar gaan we dat tij nog kunnen keren?

Wereldbevolking ten opzichte van 1970 meer dan verdubbeld, van ca. 3,5 miljard mensen, naar 7,5 miljard.

CO2-uitstoot van de auto is 246 g/km. Naar Italië ongeveer 3000 km gereden, is ca 738 kg CO2. Bijna 1 ton aan CO2 uitstoot.

Eén ton CO2 klinkt als veel. Maar waar kun je dat mee vergelijken? Een goed beeld geeft de hoeveelheid CO2 die een groeiende boom jaarlijks opneemt. Dat is 20 kg. Voor alleen het vervoer naar de vakantie in Italië zijn dus ca 37 bomen nodig. Dus ook ik maak me zeker nu nog schuldig aan de afbraak van deze planeet, ons enige ruimteschip. Langzaam zijn we aan het uitsterven en hebben het niet in de gaten.

Steun maar zo’n Boris Johnson met zijn Brexit om daarmee landelijke op wereldniveau beslissingen te nemen, een Donald Trump met zijn idiote muur en handelsoorlog, Trump is nu ook nog vriendjes met Saoedi Arabië, een poltiek stelsel die enkel meer aan gebruik dan aan duurzaamheid denkt en daarmee klimaatverandering op geen enkele manier aandacht krijgt.

Een skibaan midden in de woestijn, het grootste formule 1 parcours midden in de woenstijn, zo groot dat deze duidelijk zichtbaar is vanuit orbit op satellietbeelden. We kunnen al auto’s laten rijden op accu of waterstof, “milieuvriendelijk”. Productie hiervan is zeker nog niet energieneutraal. En straks die accu’s die het niet meer doen en vervangen moeten worden? Milieubewust?

We zien het gebeuren, kijken er naar en kunnen weinig doen. Dat gevoel heb je als individu. Het gaat niet lukken, alleen, nee, maar wel samen. Eerst een gekke gedachte, een idioot idee, maar later blijkt een geniale vinding. Misschien zijn we als mens nog te redden, maar moeten we het wel zelf gaan oppakken. Voorbeeld geven aan anderen en anderen bewust maken waar we nu staan. Bewust maken van welke invloed zij hierin wel kunnen hebben.

Alles is nog aanwezig! Nu kunnen we er nog iets van maken. Gaat het zo door dan gaan we echt die science fiction movies tegemoet. Blade Runner waarin Rutger Hauer nog een van zijn laatste internationale werken speelde. Dat soort films waarin het oorlog is omwille van grondstoffen. Water en lucht zo schaars zijn er een moord voor te doen. Een episode van Mad Max, realiteit lijkt te gaan zijn.

Een aarde waarin moeder natuur niet meer te vinden gaat zijn, zij is niet meer, enkel nog maar de mens zelf, met al zijn materialistische dingen.

Al eens een pitje vanuit een appel in de grond geduwd en die laten uitgroeien tot een appelboom? We hebben sinds drie jaar nu vier in onze tuin. Kleintjes nog, maar wel al met bladeren. Ze hebben het moeilijk gehad de afgelopen hete dagen. Hafida, mijn vrouw, had ze zo maar in de grond gestopt. Drie jaar geleden nu. Zonder EXTRA aandacht en WATER zouden die kleine boompjes afgelopen periode zijn uitgedroogd en dood zijn geweest. Weg, niet meer mogelijk om tot leven te brengen.

Al eens gekeken naar de genialiteit waarmee een blad aan een boom zit en een mier die er op kruipt de overtollige bladluizen verwijdert? Die mier, hoe geniaal dat kleine schepseltje op de kop zich aan zo’n blad kan verplaatsen? Ongelofelijk. Bouw dat maar eens na!

The circle of life. De harmonie die nodig is om alles draaiende te houden. In de film The Lion King verwoordt Mufasa het grote belang van het instandhouden van de balans tussen eten en laten leven, aan zijn zoon Simba. Zelfs in een soort van kinderfilm weten we het allemaal zo goed te verbeelden, maar de grote massa doet er (nog) niks mee.

Ik heb er voor gekozen om daar waar het kan te laten leven. Milieubewuster te zijn, maar bovenal te kijken naar een manier om de grote massa mee te krijgen. Zodat straks een politiek als een Trump en een Johnson, een Poetin of een Baudet (hij wordt toch nog president), geen kans van bestaan hebben, omdat de grote massa de richting aan geeft waarin wetenschap, het milieu, het geld moet gaan en niet de politiek.

Maar als de grote massa zal gaan zijn van wat we nu op TV zien, verstand op nul en gaan met die banaan, dan zijn we ten dode opgeschreven, dan is het wachten totdat alles op is en verdwenen is. Geen appel meer aan die boom kan groeien, omdat er geen boom meer bestaat. Geen groen blaadje meer te vinden is. Dan is het de survival of the fittest. Waarbij het dan wel de sterkste zal zijn en niet meer de slimste of degene die zich het makkelijkste aanpast. Dat stadium zijn we dan al lang voorbij.

Het is twee minuten voor twaalf, willen we dat tij nog kunnen keren?

Sex én gehoorverlies

Langzaamaan was ze volledig doof geworden. Een cochleair implantaat was uiteindelijk de oplossing voor het verbeteren van het spraakverstaan overdag. Maar in bed moest het hoorhulpmiddel uit. Lastig slapen als je met dat oor op het kussen ligt. In bed was ze dus weer volledig doof. Dat was het moeilijkste. Het niet meer kunnen horen van net die zachte geluidjes van haar man, die vroeger zo fijn waren, maar net bij het meest intieme moment in de relatie, nu die geluiden het meest gemist werden. Er over kunnen praten was moeilijk, sowieso het onderwerp alleen al.

Het is een enorm taboe, sex én gehoorverlies. Nog weinig over geschreven. Terwijl sex een basisbehoefte kan zijn in een relatie.

Beide zijn onderwerpen waarover moeilijk gesproken wordt, omdat het zeer gevoelige onderwerpen zijn. Persoonlijk en heel intiem.

Een gehoorverlies is moeilijk, omdat het er langzaam insluipt en het jaren duurt voordat het echt een groot probleem wordt. En als het een probleem is, is niet duidelijk dat er een gehoorverlies is. Je kunt aan niemand zien hoe slecht die hoort. Daarbij is er in de loop van de tijd binnen een relatie een manier ontwikkeld om met elkaar te communiceren, die heel “normaal” is. De één staat in de keuken met de wasemkap aan, de ander zit in de woonkamer met de TV aan. Vroeger met beide een perfect normaal gehoor een luistersituatie die kan, maar met een licht hoogtonenverlies zo na je vijftigste, waarbij een hoortoestel nog net niet nodig is, is elkaar goed verstaan vanaf die afstand zeker niet meer mogelijk. Vrijwel iedereen verwacht dat dat nog steeds kan. Hoe vaak ik dit voorbeeld in mijn spreekkamer geef, een koppel voor me zit en er zo’n herkenning is van deze situatie, zelfs al bij de lichte gehoorverliezen die we bijna allemaal hebben op middelbare leeftijd, laat staan dat daar een verworven gehoorverlies nog eens bij komt.

Onbegrip in het elkaar letterlijk niet kunnen horen sluipt er langzaam in. Dat het tussen de lakens, op de slaapkamer in het donker steeds moeilijker communiceren wordt, omdat je eenvoudig elkaars lippen niet meer ziet, is dan eigenlijk een vanzelfsprekend gevolg. Het mondbeeld kunnen zien is een must om bij een licht gehoorverlies überhaupt nog iets te kunnen verstaan. In het donker gaat spraakafzien zeker niet meer lukken. Lieve, zacht gesproken woordjes die steeds minder te horen zijn, en daarmee blijft een reactie hierop uit. De ander denkt dat deze reactie of beter gezegd geen reactie een reactie is, maar de lieve woordjes zijn gewoon niet gehoord, een gehoorverlies is de kern van dit probleem, welke echter niet bewust is bij geen van beide partijen.

Hét probleem is namelijk dat de persoon die steeds minder gaat horen, zelf niet hoort wat die niet meer hoort. En de gesprekspartner die spreekt niet kan zien wat de ander niet hoort. Het valt enkel die mensen op die zich hier bij toeval bewust van zijn. Geluiden die bijvoorbeeld voorheen nog duidelijk hoorbaar waren bewust weggevallen zijn. Te denken aan vogels die fluiten, het tikken van een klok, krekelgeluiden op vakantie in Frankrijk, windgeruis van bladeren in bomen, op het moment dat iemand bij toeval aangesproken wordt dat die geluiden er zijn en net dat moment een bewustwording is bepaalde geluiden niet meer te horen, gaan we langzaam checken of het gehoor nog in orde is. Het zijn meestal zachte onbenullige geluiden die eerst wegvallen en daarom niet opvallen.

En net bij sex kunnen deze zachte geluiden, o zo belangrijk zijn. De ademhaling van je partner, waarin je kunt horen dat deze sneller gaat, het een teken kan zijn dat je partner het fijn vindt en zo een versterkende prikkel kan zijn bij sex. Maar meestal begint het ook met zachte geluidjes, een kusje in de nek. Lieve woordjes in het oor. Of tijdens het vrijen zachtjes met woorden aangeven wat lekker is.

Tranen in haar ogen, omdat het moeilijk is het er überhaupt over te hebben. De goede woorden te vinden om dit alles te verwoorden. Aan te durven geven hoe belangrijk net die hele zachte geluiden voor haar zijn.

Dit gesprek ging mij aan het hart. Ik zag hoe moeilijk dit onderwerp voor haar was, met name ook als daar gehoorproblemen nog eens bij komen die moeilijk te peilen zijn. Dit is zo herkenbaar voor velen, daarom is sex én gehoorverlies net iets wat meer aandacht mag krijgen. Niet enkel voor de slechthorende zelf, ook voor de partner. Ik zie allemaal factoren die een grote rol spelen, net bij die combi, sex én gehoorverlies. Het er over hebben is een eerste stap om samen oplossingen te vinden. Het begint bij het bewust zijn hoe belangrijk die in eerste oogopslag onbelangrijke geluiden in de relatie voor elkaar kunnen zijn. Maar deze geluiden zijn zo vanzelfsprekend dat het niet duidelijk is hoe belangrijk ze zijn. Net als de ademhaling die je van jezelf hoort, het slikgeluid van de buis van Eustachius in je keel. Meer dan honderd keer per dag slik je, je hoort het wel, het geluid bereikt je auditieve cortex, maar het valt niet meer op. Slik nu maar eens bewust en hoor wat er allemaal in je keel en oren gebeurt. Geluiden die je normaal helemaal niet bewust hoort, maar er wel degelijk zijn. Zo ook die zachte geluidjes tijdens sex.

Sex is zo dicht bij jezelf, zo intiem dat het ontzettend belangrijk is er met respect en veel geduld hét er gewoon over te kunnen hebben.

Op het spreekuur vraag ik er niet naar, denk zelfs dat geen van mijn collega’s er standaard naar vraagt. Mochten er collega’s zijn die dit wel doen, dan hoor ik dat graag. Het zou wellicht een standaard vraag moeten gaan zijn op ons spreekuur: “Zegt uw partner wel eens lieve woordjes tegen u?”. Zeker waar de partner bij het gesprek aanwezig is, kan dit een moment zijn om het er even over te gaan hebben. Deze op het eerste oog onnozele vraag kan een ijsbreker zijn voor een belangrijk gesprek. Met meteen ook de mogelijkheid om uitleg te geven hoe belangrijk het voor de partner kan zijn die minder hoort. Met respect voor elkaar, een taboe gewoon bespreekbaar maken.

Intiemer kan een relatie niet gaan zijn, het moment het mogelijk is in woorden deze basisbehoefte te kunnen bespreken. Het er samen over te hebben. Bewust er van te worden en samen naar andere creatieve oplossingen te gaan zoeken. En die zoektocht kan zelfs héél leuk en spannend gaan zijn.

In plaats van zachte geluidjes, vooral tast gebruiken. In plaats van woorden, die lichte intieme aanraking van elkaar. En op het moment beide weten dat dit een alternatief gaat zijn, krijgt die subtiele aanraking ook een nog veel sterkere betekenis en kan net dit een trigger gaan zijn voor het begin van de opwinding.

Verlichting, elkaar kunnen zien, de slaapkamer niet geheel donker laten zijn, maar een klein romantisch lichtje laten branden, zo’n klein lampje in het stopcontact kan misschien al voldoende zijn om elkaars gezicht te kunnen zien. Een lampje dat gewoon als het donker is altijd brand, want moet je iets gaan doen om het lichtje aan te maken, kan daardoor die spontaniteit verloren gaan. Net die blik in de ogen, zegt vaak meer dan duizend woorden.

Het allerbelangrijkste is, het er samen over te durven hebben. Samen te bespreken wat de ander mist of net lekker vindt. Misschien nog van het grootste belang om vooral vanuit eigen gevoel aan te geven wat fijn is. Het positief te benaderen.

Geen verwijt naar elkaar, maar net kijken of er alternatieven zijn die beide prettig vinden.

Dit artikel hieronder zette mij aan het denken om dit blog vandaag te schrijven:

https://www.vice.com/nl/article/7xgdnq/hoe-het-is-om-seks-te-hebben-als-je-gehoorschade-hebt

Dokters van morgen

Gisteren de hele filmcrew van “Dokters van morgen” op bezoek gehad. Samen met mijn collega psycholoog en onderzoeker dr. Rilana Cima mag ik vertellen over onze gespecialiseerde tinnitusbehandeling.

Wat een leuke ervaring was dat. En mooie verhalen.

Antoinette Hertsenberg die met haar filmploeg in het restaurant van Adelante haar lunch gaat eten en door een jonge dame herkend wordt. Deze jonge dame revalideert in het centrum en is zo blij om Antoinette live te zien, ze had Antoinette sowieso een brief willen schrijven om haar te bedanken. Door een van de uitzendingen van Dokters van morgen over hersenletsels heeft zij nu beter zicht gehad om haar eigen revalidatietraject te vinden. Tranen in haar ogen, verrast om Antoinette daar in het restaurant te zien en haar persoonlijk te kunnen bedanken. Dit verhaal vertelde Antoinette mij weer even tussen de opnames door, met een enorme smile op haar gezicht van geluk. Dat is precies wat dit zo mooi maakt, aandacht in en voor de zorg. Dokters van morgen.

Wat een bijzonder fijn team, onze tinnituspatiente die gevolgd wordt in deze opname werd helemaal gerustgesteld. Gesprekken verlopen daardoor ook vrij snel als “gewoon normaal”. De camera is er figuurlijk niet meer bij, ook al staat de cameraman met die lens boven op mijn neus. Oprechte interesse en ontzettend leuke terugkoppelingen van de hele crew maken het een gewoon interessant gesprek.

Ik geef uitleg over tinnitus, leg aan de hand van “Das Glas der Lebensakzeptanz” uit hoe een en ander gekoppeld is. Dat de tinnitusproblematiek heel complex is, maar we wel mogelijkheden hebben mensen te helpen.

Antoinette die het helemaal begrepen heeft en op de punt van haar stoel zit, komt zelfs met een metafoor die zo passend en grappig is dat ik hem met jullie wil delen:

“Is het dan als bij pijn?” Vraagt ze. “Ik kook nogal graag, maar kan er eigenlijk helemaal niks van, snij me dus ook regelmatig in mijn vingers”. Ze laat een snede zien die vrij vers is. “Pas als ik kijk en het bloed zie, voel ik de pijn”. Zegt ze. “Dus de gedachte dat het pijn moet doen. Laat me dit ook voelen?”.

Hoe mooi is het als iemand zelf met zo’n voorbeeld komt. Dan heb je de essentie al helemaal begrepen.

“Mag ik vanaf nu deze anekdote van jou gebruiken en jouw naam er bij noemen?”, vraag ik. Antoinette lachend: “Graag! En vertel er maar bij hoe onhandig ik met koken ben!”.

https://www.npostart.nl/dokters-van-morgen/AT_2084608

#doktersvanmorgen #gehoor #audiologie #tinnitus

De mens is een kunstwerk

Mooie ontwikkeling bij de collega’s in Maastricht.

https://www.mumc.nl/actueel/nieuws/onderzoek-dagelijks-gebruik-kunstmatig-evenwichtsorgaan

Los van de technische mogelijkheden. Enkel al kijkend naar dit plaatje van het binnenoor, gehoor- én evenwichtsorgaan in één, laat zien hoe ingenieus ons menselijk lichaam is. Dit plaatje alleen al is een kunstwerk op zichzelf. Laat staan dat we straks met minuscule technieken dit kunnen “besturen”, maar zo ver zijn we nog lang niet. Tot die tijd is het van groot belang om mensen die hulp zoeken effectieve hulp te kunnen geven.

Gelukkig hebben we een fantastisch samenwerkingsverband met KNO Evenwicht Maastricht om mensen te helpen met gehoor- én evenwichtsklachten.

Wat ik zelf altijd bijzonder vind is dat dit alles zo kan groeien en precies op de goeie plek terecht komt. Alleen al die gehoorbeentjes, hamer, aambeeld en stijgbeugel, de kleinste botjes van het menselijke lichaam. Én dat wij daarmee kunnen horen en tegelijkertijd met het evenwichtsorgaan voelen hoe we ons in de ruimte bewegen.

Ik lig lekker buiten in de schaduw onder een boom. Hoor het geritsel van bladeren in die treurwillig boven me, vogels die fluiten, een van de buren het gras maaien, een vliegtuig in de verre verte, auto’s heel ver weg, kinderen schreeuwen in de achtbaan bij de Valkenier, je weet wel die met die lieveheersbeestjes, dit geluid is voor mij een echt zomergeluid, nu hoor ik de buurman iets in de GFT-bak gooien, het herkenbaar geluid van die deksel. Tegelijkertijd een motor die in centrum Valkenburg voorbij rijdt, ook een typisch zomergeluid.

En dit alles zijn inimini geluidstrillingen in de lucht. Die van al deze geluidsbronnen hierboven beschreven mijn trommelvliezen tegelijk op verschillende frequenties lichtjes laten bewegen, die kleinste botjes van ons lichaam laten trillen en verdergeleiden in dit slakkenhuis zoals op de foto. Haarcellen heen en weer gaan, ionenstromen genereren, via zenuwbanen en knooppunten mijn auditieve cortex bereiken ik nu hier op dit moment al deze geluiden bewust kan waarnemen, hier in dit bericht in woorden dit alles beschrijf en jij deze tekens al lezende precies kunt voorstellen hoe die geluiden klinken, omdat je ze zelf al eens een keer ervaren hebt.

Laat dit nu eens even binnenkomen, hoe ver we al zijn. Wat we allemaal al weten. In welk detail we kunnen kijken. Maar nog een lange weg te gaan voordat we op microniveau kunnen “repareren”. Hoe meer mensen dit leuk gaan vinden, hoe eerder we oplossingen voor alle problemen gaan vinden. Want wie gaat er voor zorgen dat als er problemen zijn er naar oplossingen gezocht wordt?

Daarom is kennis delen, goed onderwijs, geld voor onderzoek, maar ook jongeren motiveren en inspireren om technische vakken leuk te gaan vinden en teamwork, o zo belangrijk…😊

Én elkaar successen gunnen. Daarom een dikke proficiat aan het adres van mijn collega’s in Maastricht met het behalen van deze subsidie voor verder onderzoek op evenwichtsklachten.

Homo deus

Ben nu een boek aan het lezen: Homo Deus, Yuval Noah Harari. Een kleine geschiedenis van de toekomst. Hoe toepasselijk in deze tijd. Het boek zet me aan het denken. Een aspect bijvoorbeeld wat echt even iets duidelijk maakt en in perspectief zet:

In 2010 zijn er drie miljoen mensen overleden aan obesitas en verwante ziekten, terroristische aanslagen wereldwijd 7697 mensen.

Terroristen spelen in op angst en zetten aan tot haat. Het is een show die aanzet tot angst en paniek om zo hele bevolkingsgroepen op te zetten tegen elkaar.

Een prachtig voorbeeld wordt gegeven, net als een mug in een porseleinenwinkel. Die mug kan geen theekopje omgooien, maar kan wel een stier in die ruimte helemaal gek maken als die mug in het oor gaat zoemen en die stier alles omvergooit.

Een eenmansactie die een hele stad op slot gooit, de meest speciale politie-eenheid de straat op gaat en alles uit de kast wordt gehaald om “veiligheid” te creëren. Terwijl net het tegenovergestelde gebeurt.

Zie de gebeurtenissen Utrecht, maar ook al vele andere aanslagen elders, waarbij het in de meeste gevallen het zelfs geen terrorist was, maar een waanzinnige die een eenmansactie uitvoerde.

Het kwaad is dan de actie en reactie van de mensheid zelf. Van een mug een olifant maken en het kwaad is geschied. Een politiek veld wordt er gecreëerd om nog meer verdeeldheid te genereren. Bevolking nog meer uit elkaar te drijven en de schijn te wekken door grenzen te sluiten het kwaad buiten te houden. Schijnveiligheid. In een tijd waarin wapens steeds makkelijker te krijgen zijn en er waanzinnigen zijn die tot een wanhoopsdaad gedreven worden en onschuldige mensen gaan vermoorden.

Maar het ergste van dit alles is, de focus op enkel dat wat zo negatief is. Verbanden met godsdiensten leggen waarbij eenmansacties zelfs geen enkele relatie hebben met religie of afkomst.

Wat er dan sowieso gebeurt is enkel dat zien en horen wat een verkeerde onderbouwing is van die eigen negatieve gedachten.

Twee elementen die hierin een rol spelen. Het eerste is enkel de focus op het negatieve. Als je een dikke zwart stip op een A4 tekent en vraagt aan een groep mensen om te beschrijven wat ze zien, zal een groot deel enkel de zwarte stip noemen en het helemaal niet hebben over al dat wit er om heen of het papier, het materiaal waarop de stip geschreven is.

Tweede is de mindset op dat wat je graag wilt zien en horen. Vergelijkbaar met als een koppel in blijde verwachting is, zij dan veel meer zwangere vrouwen zien. Of als iemand een bepaald merk auto gaat kopen ook dat specifieke merk meer op straat gaat zien. Dus zij die social media bekijken of het nieuws even scrollen, dan vooral dat zien om hun eigen kleur nog meer te onderbouwen.

En dit alles maakt dat mensen vanuit een bepaald perspectief naar de wereld kijken, zorgen hebben en uiteraard daar naar gaan handelen.

Wat ik hoop dat toch veel mensen het mooie blijven zien van de mens. Vanuit de gesprekken die ik met zo veel patiënten heb, gesprekken die waarschijnlijk nooit voor een groot publiek te horen zullen zijn, gesprekken die vaak genoeg gaan over dat wat iemand heel erg raakt en men zeker niet zo maar naar buiten brengt, maar wel stuk voor stuk kleur geven aan de mensheid. Ik hoop dat er genoeg mensen positief blijven kijken naar andere culturen, van elkaar leren en nieuwe dingen ontdekken, open minded zijn en daarmee elkaars wereld beter begrijpen.

Het boek Homo Deus laat ook zien dat enkel nog maar twee generaties geleden, ziekten, oorlogen en natuurrampen miljoenen slachtoffers heeft gemaakt, dat we nu in een tijd leven waarin er al twee generaties zijn die geen oorlog kennen. Epidemieën bijna altijd te behandelen zijn. HIV, aids, SARS, ebola, noem maar op, het gaat “even” aan ons voorbij. De zwarte dood en de Mexicaanse ziekte hebben nog niet zo lang geleden hele bevolkingsgroepen van de aarde gevaagd. In een tijd dat bovennatuurlijke krachten en God als enige oplossing werden gezien.

We leven nu in een tijd waarin er niemand meer omkomt van de honger. Er wel genoeg arme mensen zijn die in diverse landen honger lijden, maar er niet meer aan overlijden. Het zou nog zo veel beter kunnen, alleen als we elkaar meer zouden vinden. Grenzen niet zouden bestaan en er meer geld verdeeld werd. Om ook die mensen te helpen die het echt nodig hebben.

Zij die dit kunnen lezen, hier nu, ik weet zeker, jij hebt een dak boven je hoofd, elke dag te eten, een bed om in te slapen, een ziektekostenverzekering, je kunt gaan en staan waar je wilt, hebt mensen om je heen waarmee je kunt praten en last but not least, vrijheid. Vrijheid om dit hier te lezen, een mening te hebben en het is aan jou wat je doet. Welke steentje zou jij kunnen bijdragen om deze wereld een beetje beter te maken voor zij die het geluk niet hebben gehad in het goede land geboren te zijn?

Laat het me weten in de comments.

Un Abrazo Para Los Amigos

Afgelopen vrijdag was ik op bezoek bij Math en Tonny Roijen. Bijzonder mooie mensen die ik mocht ontmoeten. Vrienden van mijn ouders en via Facebook al jaren vrienden met mij. Maar nog nooit live ontmoet. Wetende dat wij ons hart voor mensen op dezelfde plaats hebben zitten, goed willen doen voor de mens op deze wereld. Daar waar mogelijk echt iets betekenen om iemands leven beter te maken. Zij die het nodig hebben kwaliteit van leven te geven. Math en Tonny hebben hier hun levenswerk van gemaakt en daar wilden we het sowieso over hebben.

Een levenswerk waar uiteindelijk de stichting Un Abrazo Para Los Amigos uit voort is gekomen. Letterlijk vertaald “Een knuffel voor vrienden”. Maar het is meer dan dat, het is één grote passie en empathie voor de wereld van heel veel armoedige kinderen in Argentinië. Math heeft daar lang geleden gewerkt en zag de armoede, de armoede die zijn hart brak, maar hem wel de belofte liet maken dat mocht de tijd komen dat hij en zijn vrouw de mogelijkheid hadden om iets voor deze kinderen te betekenen dan zouden ze teruggaan naar Argentinië. En zo geschiede.

De officiële doelstelling van deze stichting “Un Abrazo Para Los Amigos” is om met projecten het onmogelijke mogelijk te maken. Om mensen te laten zien dat ondanks alle ellende en armoede, onderwijs en het creëren van werk waar je geld mee kunt verdienen altijd mogelijk is. Kinderen vakken te leren waar ze later zelfstandig mee verder kunnen. De Engelse taal eigen maken, zodat deze kinderen straks een streepje voor hebben en daarmee betere kansen op de arbeidsmarkt hebben. Voor onderdak en eten zorgen en zij die hulpbehoevend zijn door een handicap, hulp bieden. Straatkinderen die zonder Un Abrazo Para Los Amigos een vreselijk leven zouden hebben, laat staan überhaupt een goede toekomst zouden kennen.

Hoe mooi om te zien hoe de familie Roijen zo veel kan betekenen en dat al jaren lang, daar in Argentinië. Een druppel op een gloeiende plaat? Stel dat dat het argument zou zijn om het niet te doen, dan was de strijd al lang verloren. Dit is meer dan die ene druppel, het is een inspiratiebron voor velen om door te gaan, een voorbeeld te zijn voor anderen om goed te doen. Dat wie goed doet, goed ontmoet. En elk kind hierdoor geholpen is, toch weer één kind is met een prachtige toekomst, wie weet hét kind dat straks ooit nog politiek actief gaat zijn en een rolmodel kan zijn voor vele anderen, misschien zelfs president van het land mag gaan zijn.

Bruggen bouwen, huizen om in te wonen, scholen om goed onderwijs te geven. Géén muren om grenzen dicht te timmeren en daarmee proberen mensen buiten te sluiten. Níet eerst aan jezelf denken en dan pas aan anderen, dat mag en moet het voorbeeld niet hoeven te zijn.

Problemen in de maatschappij moet je daar aanpakken waar de bron zit. Goed onderwijs en een leerzame opvoeding geven, dat is wat er in deze wereld nodig is.

Elke knuffel die dat mogelijk maakt is er één. Alle kleine beetjes helpen. Samen het onmogelijke mogelijk maken. Wonderen bestaan, we maken er zelf deel van uit.

Een like op de FB-pagina van deze stichting kan echt al iets uitmaken. Dus mocht je deze stichting willen steunen, is alleen al jouw like zeker de moeite waard!

Dank!

Laten we samen deze wereld daar waar mogelijk een beetje beter maken. Het zijn wij die nu leven die het toch moeten doen. Niemand anders.

Cliché, maar de wereld verbeteren begint echt bij jezelf.

Link naar FB-pagina Un Abrazo Para Los Amigos

Kunst ontmoet wetenschap

Zaterdag 9 februari lezing “Kunst ontmoet wetenschap: Tinnitus, besproken vanuit een brug tussen kunst en wetenschap”

Lustrumsymposium Stichting Hoormij, in de Week van het Oorsuizen.

Hieronder alle delen van deze lezing:

http://blog.dyonscheijen.nl/2018/06/03/jheronimus-bosch-tuinen-der-lusten/

http://blog.dyonscheijen.nl/2018/06/03/fransico-de-goya-de-slaap-van-de-rede-brengt-monsters-voort/

http://blog.dyonscheijen.nl/2018/06/09/vincent-van-gogh-zelfportret-met-verbonden-oor/

http://blog.dyonscheijen.nl/2018/06/15/ludwig-von-beethoven-symp-no5-c-minor-op-67-movt-iii-mm-213-331/

#kunst&tinnitus

Mijn moeder 75 jaar

75 jaar wordt ze vandaag (26 januari 2018), mijn allerliefste moeder. Mijn moeder waar ik zo veel van geleerd heb en gelukkig nog steeds. Niet enkel van wat ze mij en m’n twee broers allemaal weer keer op keer opnieuw gezegd heeft; belangrijke lessen voor het leven, waar we op moeten letten, waar we rekening mee moeten houden, maar vooral ook het voorbeeld zij ons altijd gegeven heeft.

75 jaar, 48 jaar is ze al mijn moeder, zorgen dat ze zich maakt, nog steeds, om haar kinderen en nu ook haar kleinkinderen. Het blijft een moeder in hart en nieren.

Ik hoop zo dat ze trots mag en kan zijn op wat ze ons allemaal meegegeven heeft. Dat ze mag genieten van wat ze van ons als mens gemaakt heeft.

Kinderen opvoeden is echt niet makkelijk. Zeker niet als moeder. Sorry, dit is niet gender-proof, maar ik denk dat er een verschil zit in hoe een vader hierin staat ten opzichte van een moeder. Moeders zijn toch vaker zorgzamer en maken zich zorgen over van alles. Vaders ook wel, maar meer van “Het komt goed”, “Die redt zich wel”.

Ik ga haar vandaag een groot boeket bloemen geven en een heel dikke knuffel en kussen, met de woorden dat ik van haar houd.

En dit blog schrijf ik in de hoop dat er jongeren zijn die dit mogen lezen, hun bewust te maken dat moeders het altijd goed bedoelen, dat als je jong bent je vaak er zo maar van uitgaat dat ze nog lang te leven hebben en het gevoel een moeder en vader hebben zo vanzelfsprekend is. Je er niet bij stil staat dat het zo de 75ste verjaardag kan zijn en de momenten dat je dan nog kunt laten blijken dat je dankbaar bent, steeds waardevoller worden.

Als je dat gevoel eerder te pakken hebt, je eerder bewust bent van hoe bijzonder dat is, dat je daardoor net veel bewuster die mooie momenten samen te delen hebt. Om straks, later, in de hoop veel later, mooie herinneringen te hebben en je jouw ouders in je hart een warme plek kunt geven, om ze nooit en te nimmer te kunnen verliezen. Dan zullen ze voor altijd bij je zijn.

Audiologie en kunst

Het magazine voor alle hoorprofessionals; Audiology Infos. Een magazine voor heel Nederland en België. Hoe mooi om aan de collega’s en vakgenoten te laten zien dat vanuit de kennis in de audiologie en de passie in kunst, nieuwe inzichten gevonden worden.

Lees hier het hele artikel.

Delen mag!;)

Waar ons landje groot in is

Trump en Xi Jinping die nu een staakt het vuren in de handelsoorlog hebben afgesproken. https://nos.nl/l/2261672

Waarom nu?

Poetin en zijn grote vriend de kroonprins van Saudi Arabië laten zien hoe graag ze elkaar mogen op de G20 top. https://nos.nl/l/2261525

Rusland en Saudi Arabië, waarvoor zowat alle wapens notabene in Europa en VS worden gemaakt, lijken hier in hun handjes te knijpen. Want zij worden steeds sterker, rijker. Olie en wapens, VS en Europa kunnen er niet meer zonder. Al zouden we willen, stoppen kan niet meer. Zelfs dicht bij huis, hier net over de grens bij Luik, wapenindustrie voor Saudi Arabië die niet meer te stoppen is. https://nos.nl/l/2259965

En dan nu Trump en Xi Jinping die zien dat zij verliezen, zelfs vrienden worden? Trump als een klein kind wereldpolitiek bedrijft. Hij is het die dan wel samen met Xi groen licht moet geven om de grootste verkoop in de techindustrie van een chipfabrikant goed te keuren. Een prachtig Nederlands bedrijf NXP dat bedreigt wordt met een overname. https://nos.nl/l/2261673

Een overname door Qualcomm uit, jawel hoor daar gaan we weer, de VS! De badboys die alle regels aan hun laars lappen https://nos.nl/l/2213516. Waarschijnlijk ook hier weer dezelfde strategie als wat we zagen jaren geleden bij V&D en nog niet zo lang geleden bij het succesvolle Nederlandse bedrijf Unilever opnieuw werd geprobeerd, gelukkig zonder succes.

https://nos.nl/l/2158904

Met groot geld de aandeelhouders overhalen tot verkoop. Zo sneaky. Want vaak gebeurt dit met heel veel geleend geld om zo een goedlopend bedrijf gewoon kapot te maken. Lange termijn visie is na overname bezuinigen, snijden en opdelen, want het geleende geld moet wel terugbetaald worden. Bij V&D uiteindelijk de doodsteek geweest. Unilever nog net daaraan ontsnapt.

https://nos.nl/l/2158904

Vooral kopje prooi lezen.

Politiek Nederland! Waar bent u nu? Dit zijn de gevaren voor onze toekomst. Overname en opdelen van het bedrijvenpark Nederland. Aandeelhouders die verleidt worden met het grote geleende geld uit de VS. Succesvolle Nederlandse bedrijven risico’s lopen om door deze geldwolven verslonden te worden. https://nos.nl/l/2158781

Akzo Nobel, Unilever, Albert Heijn, Heineken en nog veel meer. Océ van de Grinten, Philips, volgens mij zijn we ons niet bewust hoeveel ondernemend talent er in Nederland zit. Waar ons kleine landje zo groot in is.

En dan maken wij ons druk over grenzen sluiten voor buitenlanders? Wereldpolitiek, geldwolven en macht zijn vele malen grotere risico’s voor ons voortbestaan. En ons is in deze iedereen die hier in dit land woont. Al die kleuren, rangen en standen door elkaar. Ook dat is iets waar Nederland groots in kan zijn.

Escape room Moeder Aarde

Ik word vanmorgen wakker met een zonnestraal op mijn gezicht. Net daar aan die horizon zie ik de zon opkomen. De ster die wij als zon hebben. Acht minuten doet het licht erover om van de zon in mijn oog te komen. En dan vraag ik me af, wie weet dat allemaal? Ik heb het ooit in de natuurkunde lessen geleerd. Slimme koppen hebben dat vroeger ontdekt. Nu, ik hier dit schrijf, weet ik niet meer wie het ooit ontdekt heeft, dus wat doe ik, toets op mijn phone “lichtsnelheid” in en krijg: https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Lichtsnelheid.

Mensen, dit is waanzin, dat wij nu in een tijd leven waarin wetenschap en kennis, zo makkelijk voor handen liggen. Ik maak me alleen zorgen, zorgen om het feit dat wat wellicht ons doel is in dit leven, helemaal aan ons voorbij gaat.

Waarom, waarom hebben wij mensen die vaardigheid gekregen om de wetten van de natuur te mogen ontdekken? Want het is steeds weer een ontdekking als we achter iets komen en het kunnen beschrijven. Hoe zou je ooit erachter kunnen komen dat licht een snelheid heeft en dus niet oneindig is? Als ik het niet ooit geleerd had, zou ik er nu helemaal niet bij stil staan. Zou ik het gewoon waar nemen zonder erover na te denken.

Door goed te kijken naar de omgeving, te observeren en creatief te zijn om datgene wat je ziet om te zetten in iets grijpbaars kom je er langzaam achter. Niet voor niets dat kunst en wetenschap zo dicht bij elkaar liggen. Filosofen, kunstenaars en wetenschappers wisten elkaar vroeger ook meer te vinden dan nu. Creativiteit is nodig om te ontdekken en oplossingen te vinden. Een open mind. Thinking out of the box.

Natuurkunde, wiskunde en scheikunde, vakken die de meesten vandaag de dag niet meer leuk vinden, omdat het te abstract geworden is. Zelf heb ik natuurkunde gestudeerd aan de universiteit in Aken, ik was zo blij dat ik het uiteindelijk dat Diplom had en een andere richting kon uitgaan. Einsteins relativiteitstheorie, Heisenbergse Unschärferelation, een punthoofd kreeg ik er van. Waarom? Omdat het niet meer te begrijpen was. Enkel maar theorie, waar ik niets meer mee kon. Ik zie nu jonge studenten worstelen met de exacte vakken, omdat de meeste docenten het niet goed en zonder passie proberen uit te leggen. Er ook geen tijd meer voor is om samen met studenten een stap terug te doen en te kijken naar het waarom. Een enkele gepassioneerde docent of hoogleraar die het lukt om het vak leuk en vooral interessant te houden.

Kennis delen is niet enkel vertellen hoe je het moet doen, maar ook het waarom zou je dat zo en zo doet? Motiveren om het geleerde toe te kunnen passen.

En die ontdekking begin ik zelf nu pas te maken.

Waarom mogen wij als mens al die kennis überhaupt ontdekken?

Ik sprak er deze week in de lunch met een van de aanwezige geleerden over op het “Design for senses congres”. Ook hij had die vraag zich al die jaren geleden gesteld. Waarom hebben wij mensen toch al die kennis voor handen? Wat is het groter doel? Zeventig jaar was deze man en ook nog altijd op zoek naar het antwoord op die vraag. Ik gaf hem mijn gedachte hierover. Toen hij die hoorde waren er sprankelingen in zijn ogen te zien en was hij blij, want dit kon wel eens het antwoord zijn hij altijd gezocht had. Hij ging er zeker nog verder over nadenken. Ik zal die gedachte ook hier met jullie delen.

Alles staat er al, alle kennis is dus nu voorhanden. Google helpt je daarbij. Ook mijn gedachte over het waarom is gewoon al meer dan duizenden jaren bekend. Niets nieuws. Geschriften uit de oudheid die het ons stuk voor stuk in verhalen vertellen. Eeuwen zoekt de mens al naar antwoorden op die levensvragen. Ontdekkingen die dan worden gedaan worden gedeeld en aan elkaar doorgegeven. Wetenschap, kunst, maar ook godsdienst, beschrijven ons het bestaan. Het leven. Maar geven ook antwoorden op het waarom. Het is eigenlijk zo eenvoudig, als we weten waarom en dat we het hier samen moeten doen.

Die zon daar aan de horizon, op acht minuten lichtsnelheid van ons vandaan. Die ster zal ooit sterven. Net als alles wat ons aan leven gegeven is. En hoe een ster sterft weten we ook al. En hoppa Google geeft: https://www.esa.int/esaKIDSnl/SEMUDEWJD1E_OurUniverse_0.html

Ooit gaat ook onze zon er aan en zal in haar sterven alles om haar heen meenemen wat dan op haar pad komt. Ook onze moeder aarde. Ooit zal al dit wat we hier samen hebben opgebouwd gewoon verbranden. Laat die eens even binnenkomen. Er komt dus ooit een moment waarop de zon opgebrand is, maar voordat die helemaal als een kaars uit zal gaan, gaat er eerst nog een enorme explosie zijn, zo groot dat ons hele zonnestelsel daarin verdwijnt. Weg. Er zullen ooit kinderen en volwassenen zijn, de laatste generatie die hier mee te maken gaat hebben. Wij weten nu dat dat later ooit zo gaat zijn. Voor deze mensen moeten we nu al een oplossing bedenken, niet wij nu hier, maar stap voor stap daar naartoe werken. “One small stap for man, one giant leap for mankind.”

Dus ooit wij hier op aarde, kunst, grote gebouwen, alle kennis, geschiedenis, weg? Niets meer?

Is dit misschien niet één soort van grote escape room? Moeder aarde die onze ruimte is waarin we complexe problemen moeten oplossen om ooit deze grootste uitdaging de baas te zijn. Opdrachten waarvan we de antwoorden collectief wel weten, maar het samen moeten doen om het oplossen daadwerkelijk mogelijk te maken. We hebben ook een tijdslimiet en omdat die puzzels die we moeten oplossen zo complex zijn, hebben we wel heel veel tijd gekregen. Nog een aantal duizenden van jaren. Alleen er is geen escape op het moment de tijd om is en de oplossing niet gevonden is.

Ruimtevaart is niet voor niets zo belangrijk. Nu weer een ruimteschip op weg naar de zon en een Marslander naar Mars. Wetenschappers die hopelijk meer informatie gaan ontdekken van wat er in die zon gebeurt en wie weet dat we daar zelfs ooit invloed op kunnen gaan uitoefenen.

Een escape room. Meerdere teams. Kunnen we weer van leren. Zij die daar goed in zijn bewaren de rust, laten iedereen in z’n waarde, zorgen ervoor dat naar elkaar geluisterd wordt. Zij die een leider hebben die voor harmonie zorgt, rust en overzicht houdt, hebben een groot voordeel. Dat zijn de snelste. De winnaars.

Ruzie, geschreeuw, paniek en geen orde en geen samenwerking, maakt het bijzonder moeilijk en zijn meestal degene die verliezen.

Grappig dat dit ook zo voor onze wereld geldt. Onze opdracht is, met alle kennis die we hebben, een uitweg te vinden. Een escape. Al dit heeft een doel, om samen oplossingen te vinden. En niet iedereen hoeft nu wetenschapper te worden, maar zij die in die escape room naar die wetenschappers luisteren en al dat weer combineren zijn vaak degene die aan de knoppen draaien en de rust hebben om kennis in daden om te zetten. Ouders die hun kinderen op orde houden. De creatieveling die iets nieuws bedenkt. De humorist die een lach op ieders gezicht tovert en het leuk houdt. De denker die het weer serieus maakt. En het mooiste moment is dan toch het gevoel van overwinning waar het als team zo goed gelukt is. Elkaar te waarderen, te feliciteren. Een blik van: “Dat hebben WE toch SAMEN even gedaan.”

Ciudad de las Artes y las Ciencias

“The city of art and science”

My heart is jumping around!

Architecture is even beyond the impossible. Laws of physics at the highest level. With the greatest respect for lines and nature.

We can make miracles happen! If only we would focus together on what really matters in life. Men can make dreams come true, if only we could work together.

Make art and science! Not war!

Trump and Poetin going on nuclear weapons again, as if we are going back in time. Lots of tax money flowding away to arms and nuclear bombs. Tax money which also could be used to make this world a better place.

Their idiotic politics in which words are getting worse and worse, transformed into military actions, which in time will end up again in a wake-up-call to see that the power of nuclear bombs will give in the end no winner at all. Only LOSERS!

Go for Trump! Support Erdogan, just vote Wilders, great men who have only in mind that they have to fight THE EVIL, whatever that may be.

I am convinced that even their own way of acting in politics is the source of many problems they have to fight. Johnson in the Brexit did it, Trump in his threats to China. And Poetin the way he act to Trump and that makes the whole political circus complete. Management of world leaders today, an example to all the children. Worriors who will be remembered as the saviours of the world.

Go on and make war! Go and make a whole collection of nuclear bombs, so many that one can destroy four times the whole world. Money is of no issue, we have to pay to keep us safe. And as a member of the NATO the Netherlands of course has to join in. We will be lucky that at the time it is at the highest risc, Wilders of course will be president of the Netherlands and be best friends with Trump.

…

So yeah, the architecture makes me very happy, but sad at the same time, to see that we could make miracles happen, in architecture, but even more in health care and to poverty in the world. But at the time world politics makes it impossible to spend money on the good things.

I hope we can share the good vibes…in that inspiration will still make the impossible possible.

Where art meets science!;)

First Man

“First Man”. Wat een film!

Neil Armstrong, als mens. De offers die hij bracht om zijn missie te voltooien. De twijfels, de angsten, het waarom.

Maar het gaat niet enkel om de persoon Neil Armstrong, het is meer dan dat. De film laat ook de kwetsbaarheid en klunzigheid van ons als mens zien, van de andere kant ook de kracht en de kennis, de ongelofelijke slimheid waarmee met de kennis van natuurkunde, wiskunde en scheikunde überhaupt ruimtevaart mogelijk is.

Waarom?

Neil zei het, onze twee Nederlandse astronauten zeiden het, letterlijk komt het ook hier weer opnieuw in deze film naar voren; wetenschap geeft ons een ander perspectief.

Als je vanuit de ruimte naar moeder Aarde kijkt, pas dan zie je de kwetsbaarheid van dit leven. Dat dunne schilletje atmosfeer rondom ons dat deze wereld beschermt tegen al die gevaren vanuit de ruimte, de chemie en fysica die dit mooie leven bedreigen. Zonder zuurstof alleen al is leven niet mogelijk. Maar is er te veel en komt er ook maar één vlammetje bij is het je dood. Test-missie Gemini waar 3 astronauten levend in de cabine verbranden, ook die gebeurtenis komt in de film voor.

“Wij zijn allemaal astronauten” zei André Kuipers op het college hij gaf in het Openlucht theater hier in Valkenburg. Moeder Aarde is onze ruimtecapsule. En we zullen het hier met z’n alle moeten doen.

Neil, André, Wubbo Ockels, spraken erover, kijken vanuit het andere perspectief dat ons aan het denken zet. Wubbo Ockels die het zelfs probeert op zijn sterfbed om met woorden het ons zo duidelijk te maken en daarmee mensen hoopt te inspireren goed te doen.

Ik schreef er na dat college van André Kuipers in 2016 al een blog over.

Benieuwd naar wat die boodschap is?

Wil je weten waarom we wellicht vakken als wis-, natuur- en scheikunde hebben? Waarom ruimtevaart zo belangrijk is?

Wat is überhaupt het doel van al dit?

Lees hier een samenvatting van het college astronaut Kuipers:

http://blog.dyonscheijen.nl/2016/09/04/er-zijn-zo-veel-meer-sterren-en-planeten-in-het-universum-dan-alle-zandkorrels-op-al-de-stranden-op-aarde/

https://youtu.be/PSoRx87OO6k

Banksy did it again!

Banksy did it again! He, she or of even they, nobody knows who Banksy is, so one can ask why everyone thinks Banksy is a man?

But nevertheless Bansky made again a huge statement with this self-destroying artwork.

https://youtu.be/OTJjL6a2Oec

What is it Banksy wants to say? Knowing the artwork of Banksy, I think he is making fun of the way expensive art nowadays has changed into a kind of extraordinary investment, where only a few people in this world can afford it?

Mark Rothko he too made a same kind of statement. He once got a commission to make huge paintings for a very exclusive restaurant in New York, the Four Season in the Seagram building. The paintings were finished, but then he wondered what was the environment the paintings would be exposed to. So he went over to that expensive restaurant, sat down, eat and drinked for a while looking at all the people in the restaurant. Then he thought that this was an environment he definitly not had the feeling to expose his artwork to. These people would never appreciate the art as he had meant art to be. So he called of this whole commission and send over the “Seagram Murals” as a gift to the Tate Modern in London. Everytime I visit London I go there and sit down in this “Seagram Mural – Mark Rothko” room. One can walk in there for free!

And what makes it such an incredible statement. The day these painting arrived at the Tate Modern, Mark Rothko was found dead in his art studio in the states. He had killed himself, 25th Februar 1970, three weeks later I was born! 18th March 1970.

Bansky, Gehard Richter, Damien Hirst, Jeff Koons, they all are living artist who are now living in a time where they get the respect and therefor also the credits of their artwork during life. And that is so great. Knowing the stories about former artist living in very poor circumstances. For example Vincent van Gogh. I did a study on his live, his ear accident. And from his more than 800 letters to his brother Theo, we now know in detail how he lived. Vincent was so poor he was financial dependent of the charity of his brother. Vincent only sold one art piece during his live. About €1000,- he recieved for it. And he had so many dreams, one of which we know about is the Yellow House in Arles. He wanted to set up a place where artist could meet eachother and learn from eachother. Vincent had hoped that his friend Paul Gauguin who was more succesfull at that time, could have helped him, but in the end the got in a fight. The ear accident was maybe a result out of that. A whole story is written in 2016 about all this in a book of Bernadette Murphy; The ear of Van Gogh; the true story.

What we can see is that most artist have amazing, mostly during their time they live, crazy ideas. Some of them are lucky to make them come true, others die poor and after that people learn from their thoughts and take over the dreams, even then make them bigger then the artist could even imagine.

Mark Rothko is now in the Tate Modern, everyone can walk in for free and watch the Seagram Murals. One can sit their for hours enjoying these masterpieces.

Vincent van Gogh museum in Amsterdam, an amazing place, thousands of visitors every day! People standing in a row waiting on their timeslot to go in. And then all these beautiful paintings, his selfies from that time. Van Gogh made more than fourty selfportrets, he was so poor he himself was the model he could paint by looking in the mirror. That is the reason we see Van Gogh in his portrets the way he looked at himself through the mirror.

A crazy world. Van Gogh’s paintings are now in the catagory of the most expensive paintings ever sold. Mark Rothko’s Seagram Murals they now get the attention they never could have had in that restaurant.

And Banksy’s destroyed painting has doubled his vallue directly after it was destroyed.

Art is a strange way to reflect how we people live. It is time that art gets its vallue during the time the artist can enjoy the creativity and the success of all this. So maybe from out of that new worlds are to be discovered.

Art meets Science!

Vrijheid van meningsuiting 2.0

Vandaag de eerste congresdag NVKF. Nederlandse Vereniging Klinisch Fysici. Heel veel geleerd over techniek en de audiologie. Het thema “Daar zit muziek in” is ons natuurlijk als klinisch fysicus – audioloog op het lijf geschreven.

In de plenaire sessies ging het óók over cybersecurity en de blockchain-technologie.

Hoe apart dan als de dag wordt afgesloten met avondspreker humorspecialist, Michiel Peerenboom, die enkel met data van klinisch fysici gevonden op internet, bijna de gehele avond vult met de ene goeie grap na de andere. Voorzitter Lieke Poot steelt hierbij met haar tweets op een positieve manier de show.

Peerenboom maakt fake news zo fake dat het bijna echt is. Of was het toch echt?! Authentieke digitale informatie over ons, de fysici, de persoon, over ons vak klinische fysica op het web. Ik zie ook tweets en foto’s van collega’s én van mezelf voorbijkomen. Tweets die ik zelf niet meer wist dat ik ze ooit geschreven had.

“Gesproken woorden vergaan, geschreven woorden blijven bestaan”. Een spreuk van mijn pa die lang geleden een drukkerij had, nu krijgt die spreuk wel een geheel andere betekenis. Ze blijven inderdaad bestaan, die woorden die niet vergaan en erger nog, je kunt er dus altijd weer op aangesproken worden ook al is dat moment, die context waarin je het schreef allang voorbij.

Met al dit vandaag gezien, gehoord, besproken is mij één ding duidelijk geworden. De woorden van Minister Kaag op 30 september jongstleden in Amsterdam bij de Abel Herzberglezing 2018: “Wees niet stil, wij zijn met velen”, haar roep om een tegengeluid te durven geven, begrijp ik nu nog beter.

We gaan een tijd tegemoet waar je als persoon, als mens, heel kwetsbaar gaat zijn. Elk woord, foto of like op het digitale web staat er voor eeuwig op. En ooit, dan ben jij het vergeten, maar dan is er een cabaretier die er even van uitgaat dat wat er openbaar staat op het world wide web, ook zonder probleem gebruikt kan en mag worden om er grappen mee uit te halen.

Nu nog grappig, maar waar hier nog gelachen wordt kan het geschrevene straks anders worden geïnterpreteerd.

Daarbij komt dat het schijnt dat hackers je makkelijker weten te vinden. Wat je doet, waar je bent. Even een paar klikken en genoeg informatie online te vinden. Onze avatar, de digitale persoon die mijn naam draagt en ik zelf ook nog wel ben, maar in het echt toch heel anders is, krijgt een eigen bestaan.

Wat mij vanavond opvalt bij ook maar één tweet die ik in mijn onschuld toch nóg schreef over die blockchain en de bitcoin en net gepost heb, dat er meteen mensen op reageren zonder een echt profiel. Mensen die een bijnaam hebben die zeker geen normale naam kan zijn. Nee, het is volledig anoniem, zonder een link naar een naam of persoon die te traceren is. Veilig. Makkelijker ook om zo een mening “openbaar” te delen. Te schrijven wat je maar denkt. Niemand die je vindt.

Vrijheid van meningsuiting 2.0? Je mag je mening wel uiten op het moment je vrij bent van je eigen naam?

Welkom in de nieuwe wereld. Of is het de oude wereld? Terug in de tijd. De tijd vóór Napoleon, waar mensen nog geen namen hadden, geen adres. Anoniem. Alles kon, alles mocht. Geen grenzen. Wie deed je wat? Chaos.

“Wees niet stil, wij zijn met velen.”

De stilte doorbreken? Je stem laten horen? Welke stem?

Is die stem nog wel van mij?

Ik ga slapen, morgen vroeg op en mag ik een lezing geven over kunst en tinnitus. Twee werelden waar ik mij zo graag wel in wil verliezen. Waarom?

Het antwoord gaf vandaag een oud-collega, klinisch fysicus, Peter Kraft.

Omdat wij klinisch fysici zijn, natuurkundigen die van van nature van mensen houden. Wellicht heeft hij daar een punt. Want oprecht: Ik houd van mensen, met of zonder een echte naam.

Morgen weer een nieuwe dag.

Ferrari World

De Turksche Lira in een vrije val, de financiële markt siddert op haar fundamenten. Net als de Ponte Morandi zou de markt als een kaartenhuisje in elkaar kunnen storten. Voorzorgsmaatregelen geboden? Bezuinigingen op onderhoud bruggen? Handelsoorlogen?

Maar waarom, waarom laat de politiek geld zo veel belangrijker zijn dan het leven om ons heen?

Alles is voor handen, we kunnen de grootste ingenieuze bouwwerken maken, ik zet de TV aan en kijk naar miljardairs die hun droomhuizen laten bouwen en er met waanzinnige constructies en extraorbitante bedragen architectonisch wonderen worden neergezet. Ferrari World Abu Dhabi in de Verenigende Arabische Emiraten spant de kroon, een door de mens ontworpen en daadwerkelijk gerealiseerd gebouw, een bouwwerk dat elke grens van de wetten der natuur en financiële mogelijkheden te boven gaat. Arbeiders in onmenselijke omstandigheden als poppetjes worden ingezet, de opdrachtgever als een koning, nee, als een Romeinse keizer het terrein komt checken en ook nog eens een arrogante houding heeft en een grote mond over details die kant nog wal raken. Maar het moet en zal gemaakt worden, kost wat kost.

Geen enkele empathie of gevoel voor wat daar voor een wonderbaarlijks is ontstaan. Mensenhanden iets mogelijk hebben gemaakt dat het menselijke denkvermogen van velen overstijgt, behalve dat van de architect die het ontworpen heeft. Met grote ogen kunnen we zelfs vandaag de dag vanuit Google earth het rode Ferrari-dak vanuit het heelal zien. Waanzin, Google maps Ferrari World Abu Dhali en aanschouw het wonder vanuit het heelal.

En tegelijk gaan er duizenden mensen dood, omdat er geen geld is ze een dak boven het hoofd te geven. Worden teruggestuurd in boten. Tegelijk zijn er twee van diezelfde kemphanen als die Ferrari baas die al te graag met hun machtspositie en hun ego aan het spelen zijn op het wereldtoneel. Twee heren die zo dom zijn en niet inzien dat met die grootheidswaanzin, een hele wereldbevolking onder angst en verderf leeft, enkel omdat zij zo nodig op hun manier politiek willen bedrijven. Hun namen voor altijd de geschiedenis zullen ingaan als de mannen die met hun enorme drang naar macht net dat verloren hebben waar zij groots in wilde zijn. Als een groot mens die wonderen zou verrichten.

Terwijl dat laatste zo eenvoudig is. Zo makkelijk. Want iedereen zou dat kunnen. Daarvoor is rijkdom in geld niet nodig. Rijkdom. Rijk en dom, dat die woorden überhaupt samen kunnen gaan zegt ook al genoeg. Wat is rijk? Rijk is niet heel veel geld. Rijk is om goed te doen en zo sterk te zijn dat uiteindelijk iets groters ontstaat dan een dak of een groot huis boven je hoofd. Rijk is die persoon die er voor vele anderen heeft kunnen zijn. Rijk is degene die vanuit een goed hart de wereld voor vele anderen een beetje beter heeft kunnen maken.

Een inspiratiebron voor anderen om ook enkel goed te gaan doen. Dat is pas rijk.

Geld speelt dan geen enkele rol meer, die persoon is zo groots en heeft zo veel om te geven. Daar komt geen einde aan. Aretha Franklin, dat ze moge ruste in vrede, respect voor wat zij ons heeft achtergelaten. Een schat aan waardevolle inspiratie, teksten in de muziek, een kunstenaar met woorden. Maar vooral haar kracht om een goed mens te zijn.

Zo veel mensen die zo zouden kunnen geven, maar die power die ze hebben niet op deze manier inzetten en al die rijkdom die ze hebben domweg laten wegvloeien en vergaan. Rijkdom heeft pas zin als het ook wordt ingezet om er wonderen mee te verrichten. Wonderen waar de mensheid ook iets aan heeft. Elon Musk heeft het een beetje in zich, maar zijn grootheidswaanzin staat deze man ook vaker in de weg, dan dat het iets brengt. Op Mars gaan we echt niet kunnen wonen. Ons eigen melkwegstelsel gaat er sowieso ooit er aan. We zullen zelfs verder moeten gaan dan Mars om te overleven. Maar goed het is een begin. Zoals André Kuijpers zo mooi zegt, in de ruimtevaart zijn we net het stadium van baby aan het ontgroeien. We hebben nog net het lopen geleerd. Er is nog zo’n lange weg te gaan. Letterlijk en figuurlijk.

Anderen die geven vanuit rijkdom, Bill Gates. Mark Zuckerberg. Zo veel te geven en vooral de wereld een beetje beter willen maken. Maar dat is echt niet genoeg. En het is nog wereldwijd geen common good. Het zou een manier van leven moeten zijn. Als dit namelijk een collectieve levenswijze zou kunnen zijn, dan zou geld geen probleem meer hoeven te zijn. Zij die dan veel te geven hebben, rijkdom hebben, delen het waardoor ook anderen weer meer te geven zouden hebben en we doelen die de wereld zouden kunnen verbeteren tot uitvoer zouden brengen. We zouden nog veel meer wonderen kunnen brengen, niet enkel architectonisch, maar zeker ook in de medische wereld. Onderzoek zou sneller gaan en meer succes geven. Iedereen gelukkig.

Is talent niet ook uiteindelijk wat ons als mens gegeven is?

De kennis en kunde om er samen hier op deze aardkloot het beste van te maken? Ieder heeft zo zijn eigen talent. Dat maakt ook dat we samen moeten werken. En het talent van iemand anders moeten koesteren, iemands talent moeten gunnen.

Zodat we die rijkdom die we samen hebben kunnen doorgeven aan onze nieuwe generatie, de kinderen die na ons komen en straks zelf volwassen zijn en dat moeten doorgeven om als mens te groeien. Zelfs een zangeres kan wonderen verrichten, anderen kracht geven om moeilijke tijden te doorstaan of een inspiratiebron dus zijn om goed te doen.

Zou het daarmee niet een groter doel kunnen bedienen om als mensheid in dit immense heelal te kunnen overleven?

Miljarden lichtjaren kijken we nu al in de ruimte weg en nergens anders in die oneindige ruimte space is er ook maar een plekje te vinden waar we vergelijkbare omstandigheden hebben als hier op planeet aarde. Deze ini mini tiny place is een groot wonder dat het überhaupt bestaat!

Vraag een astronoom of een of andere natuurkundige hoe bijzonder het is dat wij hier op aarde exact die temperatuur hebben, water, lucht en vuur in balans zijn, dat wij hier kunnen (over)leven. Kunnen leven zonder ook maar enige vorm van hulpmiddelen. Wij kunnen als het ware naakt op deze aardbol rondlopen! Nergens anders in het heelal, NERGENS anders is dat mogelijk. En dat wonder maken wij en vooral die idiote egos als een Trump en Erdogan helemaal kapot. We laten handel en geld, macht en geweld belangrijker zijn dan het grote cadeau dat ons gegeven is, Leven!

De mens zelf is al als een kunstwerk, als je er langer naar kijkt ga je pas de waarde zien die er echt in zit. Pas dan ga je het nog meer kunnen waarderen dat de mens,

het leven, iets wonderbaarlijks is.